Είδα εχθές στην τηλεόραση, στην ΝΕΤ αν δε κάνω λάθος, το ντοκιμοντέρ του Εξάντα για την Αργεντινή και το οικονομικό πείραμά της. Δεν είχα δει το πρώτο επεισόδιο ομολογώ, παρόλα αυτά δεν βρήκα δυσκολία να παρακολουθήσω το χθεσινό μέρος, το δεύτερο της σειράς.
Μου άρεσε και κόλλησα. Αν το είδες θα καταλαβαίνεις γιατί. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις απόψεις του πρώην υπουργού Οικονομίας, που έλεγε ότι από την κρίση μία χώρα δεν βγαίνει με περιορισμό της κατανάλωσης άρα της οικονομίας (δηλαδή με την συνταγή των ΓερμανωΔουΝουΤούδων), αλλά αντίθετα με ενίσχυση της, ώστε να κυκλοφορεί το χρήμα και το κράτος να έχει έσοδα από την φορολογία έμμεση και άμεση.
Αυτή ήταν η πρακτική πλευρά του πράγματος - η πιο ηθική ήταν αυτή που εκπροσωπούσε ένας συγγραφέας ο οποίος πολύ αποφασιστικά και με δωρική αυστηρότητα έλεγε ότι οι άνθρωποι του ΔΝΤ δεν είχαν δικαιοδοσία, και δεν έπρεπε να έχουν, διότι πολύ απλά δεν εξελέγησαν από τον λαό της χώρας για να ρυθμίζουν τα οικονομικά της. Και ότι η στάση της Αργεντινής που σταμάτησε να πληρώνει και τελικά επαναδιαπραγματεύτηκε τα χρέη της, ήταν, αν μη τι άλλο, μία "υπερήφανη" στάση, αξιοπρεπής, ηθική.
Δεν θα μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες, δεν έχει και νόημα, αυτό που θέλω να πω είναι ότι όσο παρακολουθούσα το ντοκυμαντέρ όλο και πιο δυνάμωνε εντός μου η απορία "μήπως ήταν μεγάλο λάθος και χιουτζ φέηλ που κάνουμε ότι λέει η Μέρκελ και το ΔΝΤ;". Αυτή η αίσθηση σου έμενε από την εκπομπή, μέχρι κάποιο σημείο, ότι το καλλίτερο που θα είχαμε να κάνουμε σε όλη αυτή την περιπέτεια είναι να αγνοήσουμε τις έξωθεν ρομποτικές οδηγίες και να παλέψουμε μόνοι μας για το καλλίτερο.
Και τότε έγινε το καμπανάκι μέσα μου... Μα καλά, είναι δυνατόν να αδειάζει έτσι τις πολιτικές της κυβέρνησης το κρατικό κανάλι; Είναι δυνατόν να επιχειρηματολογεί τόσο πειστικά εναντίον του ΔΝΤ και της Τρόικας και των "λύσεών" τους ένας φορέας που όλοι ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι προπαγανδίζει υπέρ του κόμματος που είναι στην εξουσία - που αποφάσισε και χειρίζεται την απόλυτη υπακοή στις επιταγές του ΔΝΤ;
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την απορία μου και... ξεκίνησε το πιο προβληματικό τμήμα του ντοκυμαντέρ. Όπου για περίπου ένα τέταρτο, σε συνολική διάρκεια 1 ώρας, και χωρίς να έχει υπάρξει καμία απολύτως λογική σύνδεση με τα προηγούμενα, βλέπουμε πόσο τραγική μάστιγα έχει γίνει το ναρκωτικό Πάκο (ένα υποπροϊόν της κοκαϊνης) στις φτωχές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, όπου ακόμα και παιδιά 12 χρονών πεθαίνουν, και όπου μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων λιώνει προς τον θάνατο.
Σόρυ, είναι λίγο δραματικές οι λέξεις που χρησιμοποιώ αλλά τέτοια ήταν και η όλη αίσθηση του συγκεκριμένου τμήματος του ντοκυμαντέρ, με τις μανάδες που οι έμποροι δολοφόνησαν τα παιδιά τους, με τους 17χρονους με τα σαπισμένα δόντια, με τα κέντρα αποτοξίνωσης όπου όλοι οι ναρκoμανείς ήταν κάτω των 15 κλπ κλπ.
Και μένεις λοιπόν εσύ ο θεατής με την εξής συσχέτιση στο μυαλό σου: Ναι, η Αργεντινή τα έβγαλε πέρα μόνη της κατά την κρίση, ναι τα μακροοικονομικά μεγέθη βελτιώθηκαν, ναι υπάρχει ανάπτυξη στην χώρα, ναι μπορείς να μην σκύβεις το κεφάλι... αλλά η μάστιγα του πάκο, η μάστιγα του πάκο, θέμου, από τότε έχει καταστρέψει μία ολόκληρη γενιά, ακόμα και παιδιά 10-12 χρονών έχουν πέσει θύματα, μανάδες χάνουν τα 10χρονα βλαστάρια τους που τα δολοφονούν έμποροι ναρκωτικών...
Πρόσεξε, δεν λέω ποτέ ότι λέγεται ξεκάθαρα ότι το πάκο έχει γίνει μάστιγα επειδή η Αργεντινή μπήκε σε ανεξάρτητη πορεία ή επειδή μπήκε στην κρίση... αλλά η αίσθηση που σου μένει, η εντύπωση που σου δίνεται, ο συσχετισμός που κάνεις είναι ότι "σιγά πια, δεν είναι πανάκεια η οδός της ανυποταγής στο δντ, μην σου πω κιόλας ότι ίσως για κάποια μερίδα του πληθυσμού έκανε χειρότερα τα πράγματα".
Στη πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω γιατί σε ένα ντοκυμαντέρ για τον τρόπο που αποφάσισε η Αργεντινή να διαχειριστεί τα οικονομικά της χρειάζεται να αφιερωθεί το 1/4 του χρόνου του για να μας πει για την μάστιγα ενός ναρκωτικού. Σχετίζονται τα δύο γεγονότα; Και αν ναι, πως ακριβώς; Αυτό γιατί δεν εξηγήθηκε; Μήπως ήταν μίκρο τεχνασματάκι για την δημουργία "εντυπώσεων", συναισθηματικών ερμάτων και τάσεων ψυχικών; κάτι τύπου "να ορίστε, έκαναν του κεφαλιού τους, αλλά... στα σκάτα είναι - ενώ ίσως αν δεν έκαναν του κεφαλιού τους ίσως να μην ήταν στα σκατά". Λέω τώρα εγώ, που τα καχυποπτόνια είναι πολύ ανεβασμένα στο αίμα μου, πάρα πολύ τον τελευταίο καιρό.
Τελικά η ενημέρωση θέλει μεγάλη προσοχή στο πως και αν την δέχεσαι. Ειδικά αυτούς τους ενημερωσάδες που έχουν την φήμη του "ποιοτικού/αντικειμενικού/προσεκτικού" πρέπει να τους εξετάζεις με διπλή προσοχή. Οι καιροί, αχ οι καιροί είναι πολύ πονηροί. Αν, δε, σκεφτείς ότι στην έμφυτη μαλαγανιά του ανθρώπου, έχει προστεθεί και η αγωνία του μεροκάματου, της επιβίωσης, ε, θέλει ακόμα περισσότερη επαγρύπνιση, ακόμα περισσότερη! Και παραδείγματα σαν το χθεσινό το επιβεβαιώνουν όλο και περισσότερο.
Thursday, March 31, 2011
Sunday, March 27, 2011
Elizabeth Taylor
Η Ελίζαμπεθ Τέηλορ που αυτήν την βδομάδα ταξίδεψε στην γειτονιά των Αγγέλων (eeeeck, εντάξει σταματάω, απλά σιχαίνομαι τόσο πολύ αυτή την φράση που έχω αρχίσει να την λατρεύω χεχεχε) είχε κάνει πολλές, πολλές διαφημίσεις στον καιρό της. Πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι για αρκετές δεκαετίες ήταν σούπερ μέγκα χιουτζ σταρ, η νούμερο 1 στο παγκόσμιο σύμπαν. Πάμε να δούμε μερικές, ναι; ένα μικρό τρίμπχιουτ:
εδώ είμαστε νινί ακόμα και διαφημίζουμε σαμπουάν. στην εποχή που η φωτογραφία δεν εχρησιμοποιείτο στην διαφήμιση:
εδώ διαφημίζουμε κραγιονάκι, και μάλιστα max factor:
σοκολάτα, το καλλίτερο δώρο για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου:
Και εδώ πάλι σαμπουάν:
Και τώρα, μπαίνουμε στο κεφάλαιο "αρώματα". Η Liz ήταν η πρώτη που έκανε σειρά αρωμάτων με την υπογραφή της, τώρα έχουν όλοι, αλλά τότε ήταν πολύ πρωτοπόρα. Κάθε 2-3 χρόνια, ακόμα και στα τελευταία της ζωής της, έβγαινε και ένα καινούργιο άρωμα με το ονοματάκι της, το οποίο μάλιστα μοσχοπολούσε. Πάμε να δούμε διαφημίσεις των αρωμάτων της:
Γκαρντένια, όχι αυτή στα μπουζούκια, η άλλη:
"Το σκυλάκι δεν ΘΑ ΠΆΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, δεν το αποχωρίζομαι ποτέ, ούτε στην φωτογράφιση. και άμα θέλετε. αλλιώς να πάτε να κάνετε με άλλη μέγκα σταρ άρωμα να δω τι θα πουλήσετε, κάγκουρες ε κάγκουρες που τι σας έκανε βρε μια ψυχούλα και θέλετε να το διώξετε από την φωτό;"
ντάιαμοντζ α φορέβα (φορέβα, φορέβα) - ντάιμοντζ α φορέβα (φορέβα, φορέβα) - μήπως, λέω μήπως, τα μάτια της είναι πιο λαμπερά από τις πολύτιμες πέτρες;
ποιό έητηζ παθαίνεις αλλεργικό σοκ. τι να πρωτοεπισημάνω;
Μωβ νύχι που η φιλλιπινέζα μανικιουρία έπαθε νευρικό κλονισμό μέχρι να το πετύχει; τσεκ!
ελιά στο μάγουλο; τσεκ!
μαλλί αφέλεια φουσκωτό με γκρι ανταύγεια; τσεκ!
γραμματοσειρά από βιβλίο του ΟΕΔΒ; ΤΣΕΚ!
μωβ ύφασμα που φαίνεται απροσδιόριστα; τσεκ!
ε μιλάμε για μεγάλο αριστούργημα:
"αχ κρύο κάνει στην πολυτελή έπαυλη, αυτό η ορθομαρμάρωση όσο ωραία είναι τόσο δεν ζεσταίνει, μπρρρρ, δεν καίμε έναν φτωχό να ζεσταθούμε λίγο;" είπε εκείνη και ανανέωσε το παρφάμ της. Ο Τζών σηκώθηκε από την δερμάτινη αιώρα και πήγε στην πόλη να βρει έναν φτωχό:
μάτια μου μεγάλα, μάτια μελαγχολικά:
στα κρεβάτια τα ξένα, θα ονειρεύεσαι εμένα:
κανένα τουρμπάνι δεν πληγώθηκε κατά την φωτογράφιση για τούτη εδώ την διαφήμιση:
για κοίτα με στα μάτια λοιπόν με τουρμπάνι
που είναι το γλυκό το ζεστό σου μπάγκζ μπάνι; (σόρη, δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλο ριμάρισμα με τουρμπάνι αυτήν την στιγμή):
Αφού εξαντλήσαμε την παραγωγή λευκών διαμαντιών είπαμε να πιάσουμε τα μαύρα μαργαριτάρια:
και εδώ, πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια, έχουμε μεγαλώσει λίγο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψομε να απολαμβάνομε τη ζωή και να την βλέπομε ως παιγνίδι
Και για το τέλος, δύο απίστευτης εητήλαζ βίντεο, πάλι για αρώματα, περίπου 20 χρόνια πριν, ίσως κάτι παραπάνω... υπερπαραγωγή 1 βγαίνεις:
και υπερπαραγωγή 2, τώρα είναι η σειρά σου:
έκαψες λίγο; ελπίζω, ελπίζω, τι, τζάμπα κάναμε τόσο κόπο οι άθρωπες; αλλά τουλάχιστον ήταν καλό το κλίμα στα παρασκήνια και αυτό βγήκε στον κόσμο.
την γούσταρα πολύ την Elizabeth, πάρα πολύ. και πέρα από όλα τα άλλα, ήταν και σπουδαία για την δουλειά που έκανε σε σχέση με τον ιό HIV/AIDS.
εδώ είμαστε νινί ακόμα και διαφημίζουμε σαμπουάν. στην εποχή που η φωτογραφία δεν εχρησιμοποιείτο στην διαφήμιση:
εδώ διαφημίζουμε κραγιονάκι, και μάλιστα max factor:
σοκολάτα, το καλλίτερο δώρο για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου:
Και εδώ πάλι σαμπουάν:
Και τώρα, μπαίνουμε στο κεφάλαιο "αρώματα". Η Liz ήταν η πρώτη που έκανε σειρά αρωμάτων με την υπογραφή της, τώρα έχουν όλοι, αλλά τότε ήταν πολύ πρωτοπόρα. Κάθε 2-3 χρόνια, ακόμα και στα τελευταία της ζωής της, έβγαινε και ένα καινούργιο άρωμα με το ονοματάκι της, το οποίο μάλιστα μοσχοπολούσε. Πάμε να δούμε διαφημίσεις των αρωμάτων της:
Γκαρντένια, όχι αυτή στα μπουζούκια, η άλλη:
"Το σκυλάκι δεν ΘΑ ΠΆΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ, δεν το αποχωρίζομαι ποτέ, ούτε στην φωτογράφιση. και άμα θέλετε. αλλιώς να πάτε να κάνετε με άλλη μέγκα σταρ άρωμα να δω τι θα πουλήσετε, κάγκουρες ε κάγκουρες που τι σας έκανε βρε μια ψυχούλα και θέλετε να το διώξετε από την φωτό;"
ντάιαμοντζ α φορέβα (φορέβα, φορέβα) - ντάιμοντζ α φορέβα (φορέβα, φορέβα) - μήπως, λέω μήπως, τα μάτια της είναι πιο λαμπερά από τις πολύτιμες πέτρες;
ποιό έητηζ παθαίνεις αλλεργικό σοκ. τι να πρωτοεπισημάνω;
Μωβ νύχι που η φιλλιπινέζα μανικιουρία έπαθε νευρικό κλονισμό μέχρι να το πετύχει; τσεκ!
ελιά στο μάγουλο; τσεκ!
μαλλί αφέλεια φουσκωτό με γκρι ανταύγεια; τσεκ!
γραμματοσειρά από βιβλίο του ΟΕΔΒ; ΤΣΕΚ!
μωβ ύφασμα που φαίνεται απροσδιόριστα; τσεκ!
ε μιλάμε για μεγάλο αριστούργημα:
"αχ κρύο κάνει στην πολυτελή έπαυλη, αυτό η ορθομαρμάρωση όσο ωραία είναι τόσο δεν ζεσταίνει, μπρρρρ, δεν καίμε έναν φτωχό να ζεσταθούμε λίγο;" είπε εκείνη και ανανέωσε το παρφάμ της. Ο Τζών σηκώθηκε από την δερμάτινη αιώρα και πήγε στην πόλη να βρει έναν φτωχό:
μάτια μου μεγάλα, μάτια μελαγχολικά:
στα κρεβάτια τα ξένα, θα ονειρεύεσαι εμένα:
κανένα τουρμπάνι δεν πληγώθηκε κατά την φωτογράφιση για τούτη εδώ την διαφήμιση:
για κοίτα με στα μάτια λοιπόν με τουρμπάνι
που είναι το γλυκό το ζεστό σου μπάγκζ μπάνι; (σόρη, δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλο ριμάρισμα με τουρμπάνι αυτήν την στιγμή):
Αφού εξαντλήσαμε την παραγωγή λευκών διαμαντιών είπαμε να πιάσουμε τα μαύρα μαργαριτάρια:
και εδώ, πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια, έχουμε μεγαλώσει λίγο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψομε να απολαμβάνομε τη ζωή και να την βλέπομε ως παιγνίδι
Και για το τέλος, δύο απίστευτης εητήλαζ βίντεο, πάλι για αρώματα, περίπου 20 χρόνια πριν, ίσως κάτι παραπάνω... υπερπαραγωγή 1 βγαίνεις:
και υπερπαραγωγή 2, τώρα είναι η σειρά σου:
έκαψες λίγο; ελπίζω, ελπίζω, τι, τζάμπα κάναμε τόσο κόπο οι άθρωπες; αλλά τουλάχιστον ήταν καλό το κλίμα στα παρασκήνια και αυτό βγήκε στον κόσμο.
την γούσταρα πολύ την Elizabeth, πάρα πολύ. και πέρα από όλα τα άλλα, ήταν και σπουδαία για την δουλειά που έκανε σε σχέση με τον ιό HIV/AIDS.
Μου έκοψε την ανάσα...
πως μία ωραία ιδέα, άλογη, άλεκτη, μπορεί να περιγράψει μία πολύπλοκη κατάσταση καλλίτερα και από 4 χιλιάδες λέξεις.
το εξώφυλλο του New Yorker για την κρίση στην Ιαπωνία:
υπέροχο. μέχρι δακρύων. σε κάνει να σκέφτεσαι για το πόσα υπέροχα πράγματα υπάρχουν αν-υλοποίητα εκεί εξώ, πράγματα που απλά ακόμα κάποιος δεν τα έχει σκεφτεί...
το εξώφυλλο είναι έργο του Christoph Niemann
το εξώφυλλο του New Yorker για την κρίση στην Ιαπωνία:
υπέροχο. μέχρι δακρύων. σε κάνει να σκέφτεσαι για το πόσα υπέροχα πράγματα υπάρχουν αν-υλοποίητα εκεί εξώ, πράγματα που απλά ακόμα κάποιος δεν τα έχει σκεφτεί...το εξώφυλλο είναι έργο του Christoph Niemann
Thursday, March 17, 2011
Ενδιαφέρον παιγνίδι με τον "Λόγο Του Βασιλιά"
Επιτέλους, το ΤΜΒ πρόβατο κατάφερε να δει τον "Λόγο του Βασιλιά"! Τζήζας δηλαδή, πιο τελευταίος στα να δει ταινία που πήρε το Όσκαρ δεν νομίζω πως έχει υπάρξει ποτέ. Ωραίο ήταν, δεν μπορώ να πω, και τα σέα του τα είχε, και τα μέα του, εντάξει με τα μέα έχω κάποιες αντιρρήσεις με την ένοια ότι με έσπρωξαν λίγο εκτός έργου, κάπου το έχασα, αλλά ήταν σε μία ή δύο μόνο στιγμές του έργου, οπότε ok.
Δεν θα γράψω αναλυτική κριτική, θα περιοριστώ στην ανάλυση τύπου σέα και μέα, εξάλλου φαντάζομαι θα έχεις διαβάσει διάφορα...
Άλλως τε, ποιός είμαι εγώ να σε ενδιαφέρει η κριτική μου. Σάμπως είμαι κάποιος σημαντικός; Σάμπως είμαι τίποτε σπουδαίο; Μήπως παίζω κάποιο ρόλο στην ζωή σου; Δε Νομίζω Τάκη. Ένα σκουπίδι είμαι, ένα τίποτε, ένα βοτσαλάκι στον πυθμένα του Ωκεανού... Τσου ρε που θα μας πεις και κριτική ταινίας. Κάγκουρα, ε κάγκουρα
...Γουέλ, βασικά βαριέμαι να γράψω αναλυτική κριτική (επ, εσύ εκεί πίσω, άκουσα τον αναστεναγμό ανακούφισης, θα σε τσακίσω) γι αυτό κάνω τώρα όλο αυτό το δράμα χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Αυτό όμως που δεν βαριέμαι να κάνω είναι ένα παιγνίδι.
Πως θα σου φαινόταν να βλέπαμε παρεϊτσα τις πραγματικές φάτσες αυτών που είχαν ρόλο στην ιστορία που είδαμε στο έργο; και κάποια πολύ ενδιαφέροντα βιντεάκια; καλή ιδέα ε; Μετά, μπορούμε να πάμε σπίτι μου να σου δείξω την συλλογή μου με τα gay κουκλάκια από Αραβικές Χώρες, και από κει και πέρα δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η βραδιά (χιντ χιντ εντατίκ).
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα με τον King George τον ίδιο. Πως ήταν πραγματικά αυτός που τον ενσάρκωσε ο σέξουλος ο Κόλην Φίλθη Φέρθ; εδώ είσαι:
ωραίο γκομενάκι, λίγο μημουάπτου μου φαίνεται αλλά δεν έχουμε δει και αρρενωπό Άγγλο ποτέ, σόρη κιόλας!
Και ας δούμε τώρα και τον λογοθεραπευτή, χμφ χμφ χμφ
Σόρη αλλά διαμαρτύρομαι ΕΝΤΟΝΑ! Πολύ, πολύ πολύ καλλίτερος εμφανισιακά από τον ηθοποιό που τον έπαιξε, έλεος. Τι σας έφταιξε ο άθρωπας και τον ρίξατε έτσι, αυτό μόνο θέλω να μάθω! Αυτό είναι σαν να γίνεται ταινία για την ζωή της Κάντι Κάντι και να βάζεις να την παίζει η Ελένη Ανουσάκη, που ούτε ξανθιά είναι, ούτε γιαπωνέζα! Χιουτζ φέηλ. Α, και εδώ είναι με την γυναίκα του, στους γάμους τους:
Πάμε τώρα παρακάτω, να δούμε το πραγματικό σκάνδαλο της ταινίας δηλαδή τον Μονάρχη που αποποιήθηκε τον θρόνο και έτσι ο τραυλός έγινε Βασιλιάς. Νάτον εδώ με την Αμερικανίδα που τόσο αρνητικά παρουσιάζει η ταινία, αλλά η οποία σε πληροφορώ ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε ποτέ Man Of The Year του περιοδικού Time, την Wallis Warfield Simpson.
Οι δύο τους αφού ξέμπλεξαν με την Βρετανική αυλή, έγιναν μεγάλα πουτανάκια και δεβαζωκολοκατιστές των πάρτιζ και της κοσμικής ζωής εξ ου και εδώ τους βλέπουμε το 1970 σε δεξίωση για τα 15 χρόνια από την πρεμιέρα του Ρετιρέ, μαζί με τον πρόεδρα Νίξον
Πάμε τώρα να ξαναδούμε τον τραυλό, μαζί με την Helena Bonamm Carter, τη γυναίκα του δηλαδή.
αυτή, πέθανε σχετικά πρόσφατα, το 2002, και λένε τα κουτσομπολιά ότι ήταν κολλητό φιλαράκι με το τζιν (το ποτό, όχι το πανταλόνι) μέχρι τα τελευταία της. Γενικά, αν και χήρα από το 1952 την γλεντούσε την ζωή της. Να την πάλι εδώ, στα 100 της γενέθλια. 
Α ρε Έλενα Μπόναμ, κορακοζώητη!
Και εδώ, είναι βίντεο που ακούμε τον λόγο που έβγαλε ο Βασιλιάς την μέρα της κύρηξης του πολέμου κατά των Γερμανών - αυτό που ακούμε δηλαδή στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Για να καταλάβεις πόσο πιστή απόδοση και κοντά στο πρωτότυπο έκαμε ο Κόλην Φήρθ!
Υπέροχος. Υπέροχος. Και καθώς φτάνουμε στο τέλος, σου έχω το καλλίτερο. Έμαθα από μία φίλη ενός γνωστού μίας ξαδέλφης ενός πρώην συναδέλφου ενός φίλου η οποία δούλευε στην καντίνα των γυρισμάτων ότι η ταινία πριν ονομαστεί "ο λόγος του Βασιλιά" υπήρχαν σκέψεις, για να περάσει στον κόσμο πιο εύκολα, να ονομαστεί το "κωλαράκι του Βασιλιά". Τελικά, συντηρητικά στοιχεία μπήκαν εμπόδια στον σχέδιο αυτό, και όσες σκηνές είχαν γυριστεί κόπηκαν στο μοντάζ. Εκτός από μία, που απόψε το πρόβατο σου το αγαπημένο σου την παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα. Κωλαράκι Κωλ-ην, βγαίνεις:
(σόρη αλλά όταν σε λένε Κώλ-ην και είσαι πιο χοτ και από πυρηνικό αντιδραστήρα στην Γιαπωνία, τα θέλει ο Κώλην σου τα αστεία για το Κώλ-ην-ράκι σου, ε μα πια).
Πρόβατο: ενημέρωση, πχιότητα, αποκλειστικότητες.
Δεν θα γράψω αναλυτική κριτική, θα περιοριστώ στην ανάλυση τύπου σέα και μέα, εξάλλου φαντάζομαι θα έχεις διαβάσει διάφορα...
Άλλως τε, ποιός είμαι εγώ να σε ενδιαφέρει η κριτική μου. Σάμπως είμαι κάποιος σημαντικός; Σάμπως είμαι τίποτε σπουδαίο; Μήπως παίζω κάποιο ρόλο στην ζωή σου; Δε Νομίζω Τάκη. Ένα σκουπίδι είμαι, ένα τίποτε, ένα βοτσαλάκι στον πυθμένα του Ωκεανού... Τσου ρε που θα μας πεις και κριτική ταινίας. Κάγκουρα, ε κάγκουρα
...Γουέλ, βασικά βαριέμαι να γράψω αναλυτική κριτική (επ, εσύ εκεί πίσω, άκουσα τον αναστεναγμό ανακούφισης, θα σε τσακίσω) γι αυτό κάνω τώρα όλο αυτό το δράμα χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Αυτό όμως που δεν βαριέμαι να κάνω είναι ένα παιγνίδι.
Πως θα σου φαινόταν να βλέπαμε παρεϊτσα τις πραγματικές φάτσες αυτών που είχαν ρόλο στην ιστορία που είδαμε στο έργο; και κάποια πολύ ενδιαφέροντα βιντεάκια; καλή ιδέα ε; Μετά, μπορούμε να πάμε σπίτι μου να σου δείξω την συλλογή μου με τα gay κουκλάκια από Αραβικές Χώρες, και από κει και πέρα δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η βραδιά (χιντ χιντ εντατίκ).
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα με τον King George τον ίδιο. Πως ήταν πραγματικά αυτός που τον ενσάρκωσε ο σέξουλος ο Κόλην Φίλθη Φέρθ; εδώ είσαι:
ωραίο γκομενάκι, λίγο μημουάπτου μου φαίνεται αλλά δεν έχουμε δει και αρρενωπό Άγγλο ποτέ, σόρη κιόλας! Και ας δούμε τώρα και τον λογοθεραπευτή, χμφ χμφ χμφ
Σόρη αλλά διαμαρτύρομαι ΕΝΤΟΝΑ! Πολύ, πολύ πολύ καλλίτερος εμφανισιακά από τον ηθοποιό που τον έπαιξε, έλεος. Τι σας έφταιξε ο άθρωπας και τον ρίξατε έτσι, αυτό μόνο θέλω να μάθω! Αυτό είναι σαν να γίνεται ταινία για την ζωή της Κάντι Κάντι και να βάζεις να την παίζει η Ελένη Ανουσάκη, που ούτε ξανθιά είναι, ούτε γιαπωνέζα! Χιουτζ φέηλ. Α, και εδώ είναι με την γυναίκα του, στους γάμους τους:
Πάμε τώρα παρακάτω, να δούμε το πραγματικό σκάνδαλο της ταινίας δηλαδή τον Μονάρχη που αποποιήθηκε τον θρόνο και έτσι ο τραυλός έγινε Βασιλιάς. Νάτον εδώ με την Αμερικανίδα που τόσο αρνητικά παρουσιάζει η ταινία, αλλά η οποία σε πληροφορώ ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε ποτέ Man Of The Year του περιοδικού Time, την Wallis Warfield Simpson.
Οι δύο τους αφού ξέμπλεξαν με την Βρετανική αυλή, έγιναν μεγάλα πουτανάκια και δεβαζωκολοκατιστές των πάρτιζ και της κοσμικής ζωής εξ ου και εδώ τους βλέπουμε το 1970 σε δεξίωση για τα 15 χρόνια από την πρεμιέρα του Ρετιρέ, μαζί με τον πρόεδρα Νίξον
Πάμε τώρα να ξαναδούμε τον τραυλό, μαζί με την Helena Bonamm Carter, τη γυναίκα του δηλαδή.
αυτή, πέθανε σχετικά πρόσφατα, το 2002, και λένε τα κουτσομπολιά ότι ήταν κολλητό φιλαράκι με το τζιν (το ποτό, όχι το πανταλόνι) μέχρι τα τελευταία της. Γενικά, αν και χήρα από το 1952 την γλεντούσε την ζωή της. Να την πάλι εδώ, στα 100 της γενέθλια. 
Α ρε Έλενα Μπόναμ, κορακοζώητη! Και εδώ, είναι βίντεο που ακούμε τον λόγο που έβγαλε ο Βασιλιάς την μέρα της κύρηξης του πολέμου κατά των Γερμανών - αυτό που ακούμε δηλαδή στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Για να καταλάβεις πόσο πιστή απόδοση και κοντά στο πρωτότυπο έκαμε ο Κόλην Φήρθ!
Υπέροχος. Υπέροχος. Και καθώς φτάνουμε στο τέλος, σου έχω το καλλίτερο. Έμαθα από μία φίλη ενός γνωστού μίας ξαδέλφης ενός πρώην συναδέλφου ενός φίλου η οποία δούλευε στην καντίνα των γυρισμάτων ότι η ταινία πριν ονομαστεί "ο λόγος του Βασιλιά" υπήρχαν σκέψεις, για να περάσει στον κόσμο πιο εύκολα, να ονομαστεί το "κωλαράκι του Βασιλιά". Τελικά, συντηρητικά στοιχεία μπήκαν εμπόδια στον σχέδιο αυτό, και όσες σκηνές είχαν γυριστεί κόπηκαν στο μοντάζ. Εκτός από μία, που απόψε το πρόβατο σου το αγαπημένο σου την παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα. Κωλαράκι Κωλ-ην, βγαίνεις:
(σόρη αλλά όταν σε λένε Κώλ-ην και είσαι πιο χοτ και από πυρηνικό αντιδραστήρα στην Γιαπωνία, τα θέλει ο Κώλην σου τα αστεία για το Κώλ-ην-ράκι σου, ε μα πια). Πρόβατο: ενημέρωση, πχιότητα, αποκλειστικότητες.
Wednesday, March 16, 2011
Γιατί πάνε οι άνθρωποι σε μία κηδεία;
Γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να πάμε στην κηδεία κάποιου; ....όταν δεν είναι δικός μας άνθρωπος εννοώ, κομμάτι της οικογένειας μας... τι μπορεί να μας κάνει να πούμε "θέλω να πάω να τον αποχαιρετήσω, να τον τιμήσω! Και ας μην τον γνώρισα ποτέ";
Είναι ένα χρέος προς τον εαυτό μας; νιώθουμε "υποχρέωση" να ξεσπάσουμε για το οριστικό που συνέβη σε εκείνον που μας πρόσφερε στιγμές "ανάτασης" και διασκέδασης με το έργο του και που γι αυτόν τον λόγο τον έχουμε στην καρδιά μας;
Ή μήπως είναι κάτι που το κάνουμε για κείνον; τι; Πιστεύουμε, ας πούμε, ότι το πνεύμα του θα πλανάται πάνω από την κηδεία και θα μας δει και θα χαρεί που δεν είναι μόνος, που μαζεύτηκαν πολλοί, που στάλθηκαν στεφάνια;
Ή μήπως το κάνουμε, η πιο κυνική εκδοχή, για τους άλλους; για λόγους καριέρας, ας τους πούμε, και κοινωνικούς; για να παραδεχτούν την ανωτερότητα και την ευαισθησία μας;
Αυτά σκεφτόμουν εχθές, στο Α νεκροταφείο, στην κηδεία του Ρασούλη, καθώς περπάταγα στην πομπή πίσω από το φέρετρο, καθ΄οδόν εκεί όπου ετάφη ο μακαρίτης. Αυτά σκεφτόμουν: Γιατί ήλθα εδώ σήμερα; Και όλοι αυτοί γύρω μου, γιατί ήλθαν;
Έφτασα στην ώρα μου στο Α νεκροταφείο, κατά τις 4 και μίση. Στο δρόμο, είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου, του είχα πει που πηγαίνω και, φίλος του ελληνικού αυθεντικού τραγουδιού και αυτός, με παρακάλεσε να ανάψω ένα κεράκι στον νεκρό και από κείνο. Μου αποκάλυψε ότι τον είχε γνωρίσει τον Ρασούλη, κάποτε είχαν βρεθεί και οι δύο σε ένα γλέντι γάμου στην Θεσσαλονίκη, μου τον περιέγραψε ως ήρεμο άνθρωπο, γλυκό και ήσυχο...
Εξεπλάγην με τους χαρακτηρισμούς του μπαμπά μου. Ήρεμος και ήσυχος ο Ρασούλης; Μπα... περίεργο! Το βράδυ της Δευτέρας ήμουν στο κέντρο και μπήκα στον Ιανό στην Σταδίου, όπου έκατσα για κανένα 45λεπτο και διάβασα ένα βιβλίο του μακαρίτη. Σε αυτό, εξομολογητικά και ειλικρινά, μιλά για "όλους και για όλα".
Ήταν πικραμένος, μου είπαν τα γραπτά του. Είχε να πει αυστηρές κουβέντες για όλους του ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε, για την Χαρούλα, για τον Νικολόπουλο, για στελέχη δισκογραφικών, για τον Παπάζογλου και τον Ξυδάκη... όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του και έκαμαν αυτά τα ιστορικά τραγούδια που αγαπώ/αγαπάμε είχαν αποκτήσει στα μάτια μου την όψη του προδότη. Έγραφε ότι καβάλησαν το καλάμι, ότι δεν ήξεραν τι τραγουδούσαν λόγω αμορφωσιάς και έλλειψης κουλτούρας, ότι τον είχαν ρίξει, και άλλα πολλά...
Η τόσο συχνή αναφορά του στο οικονομικό θέμα ("αυτός για αυτήν την επιτυχία δεν μου έδωσε δραχμή", "εκείνος για το τεράστιο αυτό σουξέ μου έδωσε με το ζόρι 10 χιλιάδες", "αυτή βγάζει εκατομμύρια την βραδιά χάρη στην επιτυχία από τα τραγούδια μου και εγώ δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου") μου κακοφάνηκε. Μην με παρεξηγήσεις, δεν μου κακοφάνηκε σε επίπεδο πνευματικό, δεν έκρινα τον νεκρό, απλά αισθάνθηκα. Όπως αυτό κάνω και τώρα, περιγράφω αυτό που αισθάνθηκα.
Βρέθηκα να σκέφτομαι... αν ο μακαρίτης δεν είχε τόσο μεγάλη εμμονή με το χρήμα, αν δεν αντάλλασε μηνύσεις, αν δεν είχε τόσες κόντρες, αν δεν ήταν τόσο απαιτητικός και παραξενιάρης με το πως και πόσο τον σέβονταν οι άλλοι μήπως τώρα αντί να έχουμε ηχογραφημένα μόνο 50 άριστα και σπουδαία δικά του τραγούδια θα είχαμε 500; Και πόσο πιο πλούσια θα ήταν η ζωή μας με αυτά τα 500 επιπλέον τραγούδια;
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να αγνοήσω και ότι το "να βγάζει αυτή εκατομμύρια την βραδιά και εγώ να μην έχω να πληρώσω το νοίκι μου" είναι πολύ βαρύ πράγμα. Πως το χειρίζεσαι αν έχει συμβεί 5, 10, 20 φορές; Με ανθρώπους που μαζί ξεκινήσατε, μαζί ονειρευτήκατε, μαζί φιλοδοξήσατε και που τώρα εκείνοι είναι τακτοποιημένοι, εν μέρει χάρη και στην δουλειά που έκανες εσύ στο σπίτι του οποίου το νοίκι τώρα δεν μπορείς να το πληρώσεις; Τι τα θες, περίπλοκη είναι η ζωή, περίπλοκη. Και όσο μεγαλώνω τελικά καταλήγω στο εξής. Όπως η φύση φροντίζει τα αγόρια και τα κορίτσια που γεννιούνται στον κόσμο να είναι περίπου μισά μισά, έτσι και στα πιο πολλά πράγματα τελικά η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.
Και έφτασα λοιπόν στο νεκροταφείο, στάθηκα έξω από το εκκλησάκι των Αγιών Θεοδώρων περιμένοντας να αρχίσει το όλο πράγμα και ήμουν σε περισυλλογή. Παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου, τα στεφάνια που είχαν στείλει ακόμα και άνθρωποι με τους οποίους ο μακαρίτης είχε κακή σχέση, τους διάσημους να περνούν. Θύμωνα κιόλας... βρε άνθρωπε σε κηδεία πας, ντύσου λιγότερο πρόχειρα, λιγότερο καθημερινά! Μα παντού πια πάει με αυτό το καταραμένο τζιν με την ελαφρά καφετιά λωρίδα της βρωμιάς ο Έλληνας. Ακόμα και στις κηδείες. Όπως επίσης, εκτός από το μη πλυμένο τζιν του, δεν μπορεί να αποχωριστεί και το κινητό του... Ας είναι όμως, ας μην γκρινιάζω. Μπορεί να είμαι και συντηρητικός και να μην έχουν σημασία όλα αυτά... αλλά ρε παιδιά άμα χρειαστεί να έλθετε στην κηδεία μου, έτσι ως ένα μικρό δείγμα σεβασμού, βάλτε ένα καθαρό πανταλόνι. Και μην στέλνετε μηνύματα στο κινητό.
Και ύστερα ξεκίνησε η τελετή. Το φέρετρο πέρασε από μπροστά μας, μπήκε στην εκκλησία, έβλεπα εγώ από μακρυά το πλήθος πίσω του (αναρωτιέμαι ακόμα αν όλοι αυτοί που είδα να μπαίνουν στην εκκλησία χώρεσαν ή βγήκαν από κάπου άλλου) και από τα μεγάφωνα άρχισε η εξώδιος ακολουθία. Τα στεφάνια, από άσπρα λουλούδια, παραταγμένα στα δεξιά μου. Λίγο πίσω μου ένας όμορφος άντρας με μεγάλα γυαλιά ηλίου, στην ηλικία μου μεν αλλά είχε αρχίσει να γκριζάρει. Τον κοιτούσα πότε πότε, γοητευμένος και περίεργοα, και προσπαθούσα να φτιάξω στο μυαλό μου σενάρια... τι κάνει αυτός εδώ; τι του ήταν του νεκρού; απλός ακροατής των τραγουδιών του; φίλος; συνεργάτης; κάτι μυστήριο και σκοτεινό; δεν θα μάθω ποτέ... αλλά αυτό δεν με παιράζει. Αντίθετα, με πειράζει που λόγω των γυαλιών ηλίου δεν μπόρεσα ποτέ να δω το βλέμμα του. Και άμα δεν δεις τα μάτια κάποιου, έχεις χάσει τον μισό.
Μετά μίλησε κάποιος για τον νεκρό, είπε πολύ Κρητικοκεντρικά πράγματα για αυτόν, πόσο παιδί της Κρήτης ήταν, πόσο αγαπούσε τον τόπο του, πόσο αυθεντικός και επαναστάτης υπήρξε. Κοινοτυπίες... Αλλά, και τι να πεις σε τέτοιες ώρες; Εγώ, διαόλου κάλτσα και αντιρρησίας αναρωτιόμουν πως και γιατί ο μακαρίτης είχε διαλέξει να ζει στην Θεσαλλονίκη και όχι στην Κρήτη, αφού την αγαπούσε τόσο πολύ. Περισσότερο Έλληνα τον έχω παρά κρητικό. χμφ χμφ χμφ
Και ύστερα εμφανίστηκε το φέρετρο, ακούστηκαν χειροκροτήματα και πήραμε όλοι τον μεγάλο δρόμο προς τον τάφο. Εκεί μου βγήκε συναισθηματισμός, άρχισα να τραγουδώ το "Κ εγώ σαν πόλη αφήνομαι", όχι από μέσα μου, με φωνή κανονικά αλλά χαμηλόφωνα. Το λατρεύω αυτό το τραγούδι, το ξέρω απ' έξω από όταν ήμουν 10 χρονών πιτσιφρίκι (γκο φήγκιουρ). Το τραγούδαγα λούπα λούπα λούπα όλο το μισάωρο περίπου που χρειάστηκε να φτάσουμε εκεί που έγινε η ταφή.
Μα τι μεγάλο νεκροταφείο που είναι το Ά! Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε και σταματημό δεν είχε. Έβλεπα και διάφορους τάφους διασήμων, της Βλαχοπούλου, του Κολοκοτρώνη, κάποιων πολιτικών, κάποιων εφοπλιστικών οικογενειών... Αν ένα πράγμα έχω να πω, είναι ότι την ίδια αίσθηση του περαστικού (αλλά όχι μάταιου) που αισθάνθηκα και πριν από μερικές βδομάδες στο νεκροταφείο Βύρωνα με τους "ντάουν του έρθ" τάφους, ακριβώς την ίδια ένοιωσα και εδώ με τα γκράντε μνημεία, τα μαρμάρινα διακοσμητικά, τα καλολογικά στοιχεία πάνω στα μνήματα.
Και φτάσαμε τελικά στον τάφο. Δεν πήγα κοντά, δεν ήθελα κιόλας, από μακρυά άκουσα στην αρχή τον ιερέα και μετά κάτι κάτι ριζίτικες μαντινάδες! Και ύστερα, χαλάστηκα λίγο. Μία ξανθιά με κακοβαμμένο μαλλί, γυαλί ηλίου και πολλά δαχτυλίδια, η οποία ήταν δίπλα στον σκαμμένο τάφο άρχισε να τραγουδά το "Όλα σε θυμίζουν" και κάπως μου φάνηκε υπερβολικό όλο αυτό, καθόλου δωρικό και ανθρώπινο, σαν να γινόταν για να κάνει φιγούρα και να ακουστεί η φωνή της από τον κόσμο (ναι, είχε συμπαθητική φωνή η κυριά). Ίσως να φταίει και το ότι όση ώρα τραγουδούσε έπαιρνε βίντεο την τοποθέτηση του φερέτρου στον τάφο και πότε πότε γύριζε και την κάμερα για να καταγράψει τον εαυτό της (μα τι, θα βάλει τους φίλους της ένα Σάββατο που θα έχουν μαζευτεί σπίτι να δουν το βίντεο όπου τραγουδά τεθλιμένη στην κηδεία του Ρασούλη; Μνησθητί μου Κύριε....).
Και μετά αφού τελείωσαν τα τραγούδια και οι μαντινάδες και όλα, μπήκα και εγώ στην σειρά και πέταξα μία χούφτα χώμα πάνω στο φέρετρο και έκανα τον σταυρό μου και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αλλή μία φορά τραγούδησα το "κ εγώ σαν πόλη αφήνομαι" ανάμεσα στα μνήματα και ύστερα πια είπα ότι αρκετά. Μην το κάψω και το τραγούδι.
... ... ... ... ...
Γιατί πάμε στις κηδείες; Οι ψυχολόγοι λένε ότι ένας βασικός λόγος είναι για ανακούφιση... για να χειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο. Εγώ ανακουφίστηκα χτες, αλλά για έναν περίεργο λόγο! Άκου πως:
Την ώρα που περίμενα να ξεκινήσει το όλο πράγμα, πίσω μου και αριστερά βρισκόταν ένα ζευγάρι 60άρηδων. Ο άντρας, όπως κατάλαβα από αυτά που έλεγε στην γυναίκα, ήταν φίλος του Ρασούλη εκ Θεσσαλονίκης, ο οποίος είχε κατέβει στην Αθήνα για να παραστεί στην κηδεία. Και είχε έλθει με μία συγγενή του (ξαδέλφη; αδελφή; κάτι τέτοιο...) στην οποία έλεγε διάφορα πράγματα για τον φίλο του.
Της έλεγε ότι ήταν αγριάνθρωπος, λοιπόν, της έλεγε πως ταξίδεψε, της έλεγε και διάφορα άλλα για τα βιβλία του... Κάποια στιγμή της είπε και αυτό:
"μην ακους μωρέ τα κανάλια ότι πέθανε έρημος και δυστυχισμένος. Μπορεί να ήταν μόνος του όταν έπαθε το έμφραγμα, άλλα δυστυχισμένος δεν ήταν. Και είναι και πιθανό ότι θα του συνέβαινε αυτό ακόμα και αν είχε 20 ανθρώπους γύρω του. Ο Μανώλης συνήθιζε και του άρεσε να εξαφανίζεται. Το να μην έχουμε ακούσει οι φίλοι του από αυτόν για 10 μέρες, το να μην έχει δώσει σημείο ζωής, ήταν πολύ συνηθισμένο. Πήγαινε Κρήτη, πήγαινε Αθήνα, ή απλά κλεινόταν και έγραφε, χωρίς να έχει πει τιποτε παρά μόνο σε λίγους - εμείς τον χάναμε, τον ψάχναμε λίγο, τον βρίσκαμε, κείνος μας έλεγε να τον αφήσουμε ήσυχο να δουλέψει ή πότε θα γυρίσει από το ταξείδι... και όλα καλά. Ήταν του χαρακτήρα του να ζει όπως ζούσε, μην ακούς τα δράματα των καναλιών".
Και έτσι έγινε λοιπόν και σαν να παρηγορήθηκα λίγο κ εγώ, ακούγοντας αυτά τα λόγια. Ναι, μωρέ, έχει πολλάδράματα ήδη η ζωή για να δημιουργούμε και τεχνητά.
Και έτσι αν και δεν ξέρω για ποιον λόγο ακριβώς πήγα στην κηδεία του Ρασούλη, και εγώ αλλά και οι εκατοντάδες άλλοι, νομίζω ότι ήταν καλά καμωμένο.
Είναι ένα χρέος προς τον εαυτό μας; νιώθουμε "υποχρέωση" να ξεσπάσουμε για το οριστικό που συνέβη σε εκείνον που μας πρόσφερε στιγμές "ανάτασης" και διασκέδασης με το έργο του και που γι αυτόν τον λόγο τον έχουμε στην καρδιά μας;
Ή μήπως είναι κάτι που το κάνουμε για κείνον; τι; Πιστεύουμε, ας πούμε, ότι το πνεύμα του θα πλανάται πάνω από την κηδεία και θα μας δει και θα χαρεί που δεν είναι μόνος, που μαζεύτηκαν πολλοί, που στάλθηκαν στεφάνια;
Ή μήπως το κάνουμε, η πιο κυνική εκδοχή, για τους άλλους; για λόγους καριέρας, ας τους πούμε, και κοινωνικούς; για να παραδεχτούν την ανωτερότητα και την ευαισθησία μας;
Αυτά σκεφτόμουν εχθές, στο Α νεκροταφείο, στην κηδεία του Ρασούλη, καθώς περπάταγα στην πομπή πίσω από το φέρετρο, καθ΄οδόν εκεί όπου ετάφη ο μακαρίτης. Αυτά σκεφτόμουν: Γιατί ήλθα εδώ σήμερα; Και όλοι αυτοί γύρω μου, γιατί ήλθαν;
Έφτασα στην ώρα μου στο Α νεκροταφείο, κατά τις 4 και μίση. Στο δρόμο, είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου, του είχα πει που πηγαίνω και, φίλος του ελληνικού αυθεντικού τραγουδιού και αυτός, με παρακάλεσε να ανάψω ένα κεράκι στον νεκρό και από κείνο. Μου αποκάλυψε ότι τον είχε γνωρίσει τον Ρασούλη, κάποτε είχαν βρεθεί και οι δύο σε ένα γλέντι γάμου στην Θεσσαλονίκη, μου τον περιέγραψε ως ήρεμο άνθρωπο, γλυκό και ήσυχο...
Εξεπλάγην με τους χαρακτηρισμούς του μπαμπά μου. Ήρεμος και ήσυχος ο Ρασούλης; Μπα... περίεργο! Το βράδυ της Δευτέρας ήμουν στο κέντρο και μπήκα στον Ιανό στην Σταδίου, όπου έκατσα για κανένα 45λεπτο και διάβασα ένα βιβλίο του μακαρίτη. Σε αυτό, εξομολογητικά και ειλικρινά, μιλά για "όλους και για όλα".
Ήταν πικραμένος, μου είπαν τα γραπτά του. Είχε να πει αυστηρές κουβέντες για όλους του ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε, για την Χαρούλα, για τον Νικολόπουλο, για στελέχη δισκογραφικών, για τον Παπάζογλου και τον Ξυδάκη... όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του και έκαμαν αυτά τα ιστορικά τραγούδια που αγαπώ/αγαπάμε είχαν αποκτήσει στα μάτια μου την όψη του προδότη. Έγραφε ότι καβάλησαν το καλάμι, ότι δεν ήξεραν τι τραγουδούσαν λόγω αμορφωσιάς και έλλειψης κουλτούρας, ότι τον είχαν ρίξει, και άλλα πολλά...
Η τόσο συχνή αναφορά του στο οικονομικό θέμα ("αυτός για αυτήν την επιτυχία δεν μου έδωσε δραχμή", "εκείνος για το τεράστιο αυτό σουξέ μου έδωσε με το ζόρι 10 χιλιάδες", "αυτή βγάζει εκατομμύρια την βραδιά χάρη στην επιτυχία από τα τραγούδια μου και εγώ δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου") μου κακοφάνηκε. Μην με παρεξηγήσεις, δεν μου κακοφάνηκε σε επίπεδο πνευματικό, δεν έκρινα τον νεκρό, απλά αισθάνθηκα. Όπως αυτό κάνω και τώρα, περιγράφω αυτό που αισθάνθηκα.
Βρέθηκα να σκέφτομαι... αν ο μακαρίτης δεν είχε τόσο μεγάλη εμμονή με το χρήμα, αν δεν αντάλλασε μηνύσεις, αν δεν είχε τόσες κόντρες, αν δεν ήταν τόσο απαιτητικός και παραξενιάρης με το πως και πόσο τον σέβονταν οι άλλοι μήπως τώρα αντί να έχουμε ηχογραφημένα μόνο 50 άριστα και σπουδαία δικά του τραγούδια θα είχαμε 500; Και πόσο πιο πλούσια θα ήταν η ζωή μας με αυτά τα 500 επιπλέον τραγούδια;
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να αγνοήσω και ότι το "να βγάζει αυτή εκατομμύρια την βραδιά και εγώ να μην έχω να πληρώσω το νοίκι μου" είναι πολύ βαρύ πράγμα. Πως το χειρίζεσαι αν έχει συμβεί 5, 10, 20 φορές; Με ανθρώπους που μαζί ξεκινήσατε, μαζί ονειρευτήκατε, μαζί φιλοδοξήσατε και που τώρα εκείνοι είναι τακτοποιημένοι, εν μέρει χάρη και στην δουλειά που έκανες εσύ στο σπίτι του οποίου το νοίκι τώρα δεν μπορείς να το πληρώσεις; Τι τα θες, περίπλοκη είναι η ζωή, περίπλοκη. Και όσο μεγαλώνω τελικά καταλήγω στο εξής. Όπως η φύση φροντίζει τα αγόρια και τα κορίτσια που γεννιούνται στον κόσμο να είναι περίπου μισά μισά, έτσι και στα πιο πολλά πράγματα τελικά η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.
Και έφτασα λοιπόν στο νεκροταφείο, στάθηκα έξω από το εκκλησάκι των Αγιών Θεοδώρων περιμένοντας να αρχίσει το όλο πράγμα και ήμουν σε περισυλλογή. Παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου, τα στεφάνια που είχαν στείλει ακόμα και άνθρωποι με τους οποίους ο μακαρίτης είχε κακή σχέση, τους διάσημους να περνούν. Θύμωνα κιόλας... βρε άνθρωπε σε κηδεία πας, ντύσου λιγότερο πρόχειρα, λιγότερο καθημερινά! Μα παντού πια πάει με αυτό το καταραμένο τζιν με την ελαφρά καφετιά λωρίδα της βρωμιάς ο Έλληνας. Ακόμα και στις κηδείες. Όπως επίσης, εκτός από το μη πλυμένο τζιν του, δεν μπορεί να αποχωριστεί και το κινητό του... Ας είναι όμως, ας μην γκρινιάζω. Μπορεί να είμαι και συντηρητικός και να μην έχουν σημασία όλα αυτά... αλλά ρε παιδιά άμα χρειαστεί να έλθετε στην κηδεία μου, έτσι ως ένα μικρό δείγμα σεβασμού, βάλτε ένα καθαρό πανταλόνι. Και μην στέλνετε μηνύματα στο κινητό.
Και ύστερα ξεκίνησε η τελετή. Το φέρετρο πέρασε από μπροστά μας, μπήκε στην εκκλησία, έβλεπα εγώ από μακρυά το πλήθος πίσω του (αναρωτιέμαι ακόμα αν όλοι αυτοί που είδα να μπαίνουν στην εκκλησία χώρεσαν ή βγήκαν από κάπου άλλου) και από τα μεγάφωνα άρχισε η εξώδιος ακολουθία. Τα στεφάνια, από άσπρα λουλούδια, παραταγμένα στα δεξιά μου. Λίγο πίσω μου ένας όμορφος άντρας με μεγάλα γυαλιά ηλίου, στην ηλικία μου μεν αλλά είχε αρχίσει να γκριζάρει. Τον κοιτούσα πότε πότε, γοητευμένος και περίεργοα, και προσπαθούσα να φτιάξω στο μυαλό μου σενάρια... τι κάνει αυτός εδώ; τι του ήταν του νεκρού; απλός ακροατής των τραγουδιών του; φίλος; συνεργάτης; κάτι μυστήριο και σκοτεινό; δεν θα μάθω ποτέ... αλλά αυτό δεν με παιράζει. Αντίθετα, με πειράζει που λόγω των γυαλιών ηλίου δεν μπόρεσα ποτέ να δω το βλέμμα του. Και άμα δεν δεις τα μάτια κάποιου, έχεις χάσει τον μισό.
Μετά μίλησε κάποιος για τον νεκρό, είπε πολύ Κρητικοκεντρικά πράγματα για αυτόν, πόσο παιδί της Κρήτης ήταν, πόσο αγαπούσε τον τόπο του, πόσο αυθεντικός και επαναστάτης υπήρξε. Κοινοτυπίες... Αλλά, και τι να πεις σε τέτοιες ώρες; Εγώ, διαόλου κάλτσα και αντιρρησίας αναρωτιόμουν πως και γιατί ο μακαρίτης είχε διαλέξει να ζει στην Θεσαλλονίκη και όχι στην Κρήτη, αφού την αγαπούσε τόσο πολύ. Περισσότερο Έλληνα τον έχω παρά κρητικό. χμφ χμφ χμφ
Και ύστερα εμφανίστηκε το φέρετρο, ακούστηκαν χειροκροτήματα και πήραμε όλοι τον μεγάλο δρόμο προς τον τάφο. Εκεί μου βγήκε συναισθηματισμός, άρχισα να τραγουδώ το "Κ εγώ σαν πόλη αφήνομαι", όχι από μέσα μου, με φωνή κανονικά αλλά χαμηλόφωνα. Το λατρεύω αυτό το τραγούδι, το ξέρω απ' έξω από όταν ήμουν 10 χρονών πιτσιφρίκι (γκο φήγκιουρ). Το τραγούδαγα λούπα λούπα λούπα όλο το μισάωρο περίπου που χρειάστηκε να φτάσουμε εκεί που έγινε η ταφή.
Μα τι μεγάλο νεκροταφείο που είναι το Ά! Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε και σταματημό δεν είχε. Έβλεπα και διάφορους τάφους διασήμων, της Βλαχοπούλου, του Κολοκοτρώνη, κάποιων πολιτικών, κάποιων εφοπλιστικών οικογενειών... Αν ένα πράγμα έχω να πω, είναι ότι την ίδια αίσθηση του περαστικού (αλλά όχι μάταιου) που αισθάνθηκα και πριν από μερικές βδομάδες στο νεκροταφείο Βύρωνα με τους "ντάουν του έρθ" τάφους, ακριβώς την ίδια ένοιωσα και εδώ με τα γκράντε μνημεία, τα μαρμάρινα διακοσμητικά, τα καλολογικά στοιχεία πάνω στα μνήματα.
Και φτάσαμε τελικά στον τάφο. Δεν πήγα κοντά, δεν ήθελα κιόλας, από μακρυά άκουσα στην αρχή τον ιερέα και μετά κάτι κάτι ριζίτικες μαντινάδες! Και ύστερα, χαλάστηκα λίγο. Μία ξανθιά με κακοβαμμένο μαλλί, γυαλί ηλίου και πολλά δαχτυλίδια, η οποία ήταν δίπλα στον σκαμμένο τάφο άρχισε να τραγουδά το "Όλα σε θυμίζουν" και κάπως μου φάνηκε υπερβολικό όλο αυτό, καθόλου δωρικό και ανθρώπινο, σαν να γινόταν για να κάνει φιγούρα και να ακουστεί η φωνή της από τον κόσμο (ναι, είχε συμπαθητική φωνή η κυριά). Ίσως να φταίει και το ότι όση ώρα τραγουδούσε έπαιρνε βίντεο την τοποθέτηση του φερέτρου στον τάφο και πότε πότε γύριζε και την κάμερα για να καταγράψει τον εαυτό της (μα τι, θα βάλει τους φίλους της ένα Σάββατο που θα έχουν μαζευτεί σπίτι να δουν το βίντεο όπου τραγουδά τεθλιμένη στην κηδεία του Ρασούλη; Μνησθητί μου Κύριε....).
Και μετά αφού τελείωσαν τα τραγούδια και οι μαντινάδες και όλα, μπήκα και εγώ στην σειρά και πέταξα μία χούφτα χώμα πάνω στο φέρετρο και έκανα τον σταυρό μου και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αλλή μία φορά τραγούδησα το "κ εγώ σαν πόλη αφήνομαι" ανάμεσα στα μνήματα και ύστερα πια είπα ότι αρκετά. Μην το κάψω και το τραγούδι.
... ... ... ... ...
Γιατί πάμε στις κηδείες; Οι ψυχολόγοι λένε ότι ένας βασικός λόγος είναι για ανακούφιση... για να χειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο. Εγώ ανακουφίστηκα χτες, αλλά για έναν περίεργο λόγο! Άκου πως:
Την ώρα που περίμενα να ξεκινήσει το όλο πράγμα, πίσω μου και αριστερά βρισκόταν ένα ζευγάρι 60άρηδων. Ο άντρας, όπως κατάλαβα από αυτά που έλεγε στην γυναίκα, ήταν φίλος του Ρασούλη εκ Θεσσαλονίκης, ο οποίος είχε κατέβει στην Αθήνα για να παραστεί στην κηδεία. Και είχε έλθει με μία συγγενή του (ξαδέλφη; αδελφή; κάτι τέτοιο...) στην οποία έλεγε διάφορα πράγματα για τον φίλο του.
Της έλεγε ότι ήταν αγριάνθρωπος, λοιπόν, της έλεγε πως ταξίδεψε, της έλεγε και διάφορα άλλα για τα βιβλία του... Κάποια στιγμή της είπε και αυτό:
"μην ακους μωρέ τα κανάλια ότι πέθανε έρημος και δυστυχισμένος. Μπορεί να ήταν μόνος του όταν έπαθε το έμφραγμα, άλλα δυστυχισμένος δεν ήταν. Και είναι και πιθανό ότι θα του συνέβαινε αυτό ακόμα και αν είχε 20 ανθρώπους γύρω του. Ο Μανώλης συνήθιζε και του άρεσε να εξαφανίζεται. Το να μην έχουμε ακούσει οι φίλοι του από αυτόν για 10 μέρες, το να μην έχει δώσει σημείο ζωής, ήταν πολύ συνηθισμένο. Πήγαινε Κρήτη, πήγαινε Αθήνα, ή απλά κλεινόταν και έγραφε, χωρίς να έχει πει τιποτε παρά μόνο σε λίγους - εμείς τον χάναμε, τον ψάχναμε λίγο, τον βρίσκαμε, κείνος μας έλεγε να τον αφήσουμε ήσυχο να δουλέψει ή πότε θα γυρίσει από το ταξείδι... και όλα καλά. Ήταν του χαρακτήρα του να ζει όπως ζούσε, μην ακούς τα δράματα των καναλιών".
Και έτσι έγινε λοιπόν και σαν να παρηγορήθηκα λίγο κ εγώ, ακούγοντας αυτά τα λόγια. Ναι, μωρέ, έχει πολλάδράματα ήδη η ζωή για να δημιουργούμε και τεχνητά.
Και έτσι αν και δεν ξέρω για ποιον λόγο ακριβώς πήγα στην κηδεία του Ρασούλη, και εγώ αλλά και οι εκατοντάδες άλλοι, νομίζω ότι ήταν καλά καμωμένο.
Sunday, March 13, 2011
Για τον Μανώλη Ρασούλη
O Μανώλης Ρασούλης βρέθηκε σήμερα νεκρός στο σπίτι του στην Θεσσαλονίκη, είμαι σίγουρος θα το έχεις ακούσει. Έχει γράψει τους στίχους για μερικά υπέροχα τραγούδια, κάποια από τα οποία έγιναν και τεράστιες επιτυχίες.... και μάλιστα την εποχή που οι επιτυχίες τραγουδιόντουσαν συλλογικά από έναν ολόκληρο λαό, που πουλούσαν εκατοντάδες χιλιάδες δίσκους, που δημιουργούσαν αλλά και γίνονταν κιόλας κοινή γλώσσα η οποία ένωνε διαφορετικές τάξεις, διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα, διαφορετικούς χαρακτήρες.
Εδώ είναι 6 τραγούδια του που τα έχω μέσα στην καρδιά μου. Για να θυμηθείς και εσύ ή να μάθεις, αν νομίζεις ότι προχωρημένος στίχος είναι το "ποποποποκερ φέης ποποποκερ φέης".
Ξεκινάμε με ένα τραγούδι που κατά την γνώμη μου περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την αντρική κατάθλιψη και την μελαγχολία. Οι άντρες δεν κλαίνε φυσικά, αλλά τριγυργάνε, σαν νταλίκες στην Αθήνα... "Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά", εδώ τραγουδισμένο από τον Σαρρή που το πρωτοείπε και την Θεά Χαρούλα:
Ποιός δεν έχει κοπανηθεί μετά από κέρατο/χωρισμό/διαζύγιο/θάνατο/αναχώρηση στο εξωτερικό για σπουδές/αναχώρηση για φανταριλίκι/ψώνια στο σουπερμάρκετ που καθυστερούν επικίνδυνα (πάλι ζαχαρώνει τον τυροπώλη, θα τον σφάξω όταν γυρίσει σπίτι)/στήσιμο με το "Όλα σε θυμίζουν;". Α ρε Χαρούλα. Α ρε Λοΐζο! Α ρε Ρασούλη:
Άλλο αγαπημένο τραγούδι για το κέρατο, τον χωρισμό - ο ύμνος του νήντη γκόμενου, που ακόμα και 20 χρόνια μετά το χωρισμό χώνει καρφίτσες σε κουκλάκια όπου έχει κολλήσει την φάτσα σου στο κεφάλι τους. Εξαιρετικό τραγούδι και τι ωραία η αντίθεση της σχετικά χαρωπής μαλωδίας με τον σάικο στίχο! "Πες μου πως γίνεται", φυσικά τραγουδά η Χαρούλα:
Και τώρα ένα πραγματικά μεγαλειώδες τραγούδι, το μόνο παράδειγμα, που ξέρω εγώ τουλάχιστον, στίχου που είναι και πολιτικός αλλά και προσωπικός μέχρι δακρύων. Ποιος μπορεί να μην κλάψει όταν σκέφτεται τον ήρωα που περιγράφεται σε αυτό το αριστούργημα, το "τίποτε δεν πάει χαμένο";
Και άλλο ένα πολιτικό τραγούδι, αλλά πόσο μα πόσο παιγνιδιάρικο και έξυπνο! Το θέμα του είναι η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στην στρατεμένη τέχνη και την τέχνη που μιλά για το σπουδαιότερο όλων των θεμάτων, τον έρωτα και την καψούρα. Πραγματικά brilliant "μες στο πλήθος":
Δεν νομίζω να μην σου αρέσει και εσένα αυτό το τόσο γλυκό και τρυφερό τραγούδι; σύγκρινε αυτού του είδους τον ερωτισμό με τον ερωτισμό, ας πούμε, τύπου "η αγάπη είναι το σουσάμι απ΄ το κουλούρι" και τα άλλα δήθεν τολμηρά... Τι πιο ερωτιάρικο και γλυκό από το να πεις της αγάπης σου "εγώ σαν πόλη αφήνομαι, τις νύχτες του Σαββάτου, να κάνεις στην αγκάλη μου το γύρο του Θανάτου...".
Άλλες μεγάλες επιτυχίες του Ρασούλη είναι το σούπερπολυτραγουδισμένο "Ζήλια μου", ο "Υδροχόος" του Παπάζογλου, το "Έλα στην παρέα μας φαντάρε" και τα απίστευτα σλογκανιάρικια "πότε βούδας, πότε κούδας", και "οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει". Μεγάλος καλλιτέχνης, είναι λίγο απορίας άξιον πως ενώ στην δεκαετία 75-85 περίπου ήταν τόσο μέσα στα πράγματα και έγραψε τόσο μεγάλες επιτυχίες που έσπασαν ταμεία, μετά δεν είχε την ανάλογη συνέχεια, σαν να περιθωριοποιήθηκε λίγο; δεν ξέρω, ίσως είναι και η μοίρα των στιχουργών να μένουν πάντα στο παρασκήνιο και στην σκιά. αρονό, αρή λη ρονό, και τώρα πια δεν έχει και σημασία.
Πάντως τον ιστορικό δίσκο "Τα Τραγούδια της Χαρούλας" που είχε γράψει σχεδόν όλα τα τραγούδια, με τον Λοΐζο, τον έκανε όταν ήταν μόλις 34 χρονών. Εντυπωσιακό ε;
Τον Ρασούλη τον είχα πετύχει ουκ ολίγες φορές στο κέντρο της Αθήνας, στην Σκουφά και τα πέριξ, με το χαρακτηριστικό του καπέλο και το άγριο ύφος του. Τον έβλεπα από μακρυά και όσο στην πορεία μας πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο του έστελνα νοητά θαυμασμόνια και σεβασμόνια, ελπίζω να τα έπαιρνε...! (Μία φορά μάλιστα με κοίταζε και παραξενεμένος - φαίνεται τον κοιτούσα με ύφος τρελού στάλκερ, χιχιχιχι). Δεν θα γράψω λυπηρά πράγματα για τον θάνατό του, ναι, πέθανε σχετικά νέος, αλλά δυστυχώς τα νεκροταφεία είναι γεμάτα 30άρηδες ή και μικρότερους ακόμα... το μόνο που θα πω είναι πόσο τυχερός και, φυσικά, ταλαντούχος ήταν που είχε την δυνατότητα την τέχνη του και το ταλέντο να τα κάνει τόσο όμορφα τραγούδια που τα αγάπησαν και τα τραγούδησαν όλοι οι Έλληνες.
Εδώ είναι 6 τραγούδια του που τα έχω μέσα στην καρδιά μου. Για να θυμηθείς και εσύ ή να μάθεις, αν νομίζεις ότι προχωρημένος στίχος είναι το "ποποποποκερ φέης ποποποκερ φέης".
Ξεκινάμε με ένα τραγούδι που κατά την γνώμη μου περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την αντρική κατάθλιψη και την μελαγχολία. Οι άντρες δεν κλαίνε φυσικά, αλλά τριγυργάνε, σαν νταλίκες στην Αθήνα... "Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά", εδώ τραγουδισμένο από τον Σαρρή που το πρωτοείπε και την Θεά Χαρούλα:
Ποιός δεν έχει κοπανηθεί μετά από κέρατο/χωρισμό/διαζύγιο/θάνατο/αναχώρηση στο εξωτερικό για σπουδές/αναχώρηση για φανταριλίκι/ψώνια στο σουπερμάρκετ που καθυστερούν επικίνδυνα (πάλι ζαχαρώνει τον τυροπώλη, θα τον σφάξω όταν γυρίσει σπίτι)/στήσιμο με το "Όλα σε θυμίζουν;". Α ρε Χαρούλα. Α ρε Λοΐζο! Α ρε Ρασούλη:
Άλλο αγαπημένο τραγούδι για το κέρατο, τον χωρισμό - ο ύμνος του νήντη γκόμενου, που ακόμα και 20 χρόνια μετά το χωρισμό χώνει καρφίτσες σε κουκλάκια όπου έχει κολλήσει την φάτσα σου στο κεφάλι τους. Εξαιρετικό τραγούδι και τι ωραία η αντίθεση της σχετικά χαρωπής μαλωδίας με τον σάικο στίχο! "Πες μου πως γίνεται", φυσικά τραγουδά η Χαρούλα:
Και τώρα ένα πραγματικά μεγαλειώδες τραγούδι, το μόνο παράδειγμα, που ξέρω εγώ τουλάχιστον, στίχου που είναι και πολιτικός αλλά και προσωπικός μέχρι δακρύων. Ποιος μπορεί να μην κλάψει όταν σκέφτεται τον ήρωα που περιγράφεται σε αυτό το αριστούργημα, το "τίποτε δεν πάει χαμένο";
Και άλλο ένα πολιτικό τραγούδι, αλλά πόσο μα πόσο παιγνιδιάρικο και έξυπνο! Το θέμα του είναι η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στην στρατεμένη τέχνη και την τέχνη που μιλά για το σπουδαιότερο όλων των θεμάτων, τον έρωτα και την καψούρα. Πραγματικά brilliant "μες στο πλήθος":
Δεν νομίζω να μην σου αρέσει και εσένα αυτό το τόσο γλυκό και τρυφερό τραγούδι; σύγκρινε αυτού του είδους τον ερωτισμό με τον ερωτισμό, ας πούμε, τύπου "η αγάπη είναι το σουσάμι απ΄ το κουλούρι" και τα άλλα δήθεν τολμηρά... Τι πιο ερωτιάρικο και γλυκό από το να πεις της αγάπης σου "εγώ σαν πόλη αφήνομαι, τις νύχτες του Σαββάτου, να κάνεις στην αγκάλη μου το γύρο του Θανάτου...".
Άλλες μεγάλες επιτυχίες του Ρασούλη είναι το σούπερπολυτραγουδισμένο "Ζήλια μου", ο "Υδροχόος" του Παπάζογλου, το "Έλα στην παρέα μας φαντάρε" και τα απίστευτα σλογκανιάρικια "πότε βούδας, πότε κούδας", και "οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει". Μεγάλος καλλιτέχνης, είναι λίγο απορίας άξιον πως ενώ στην δεκαετία 75-85 περίπου ήταν τόσο μέσα στα πράγματα και έγραψε τόσο μεγάλες επιτυχίες που έσπασαν ταμεία, μετά δεν είχε την ανάλογη συνέχεια, σαν να περιθωριοποιήθηκε λίγο; δεν ξέρω, ίσως είναι και η μοίρα των στιχουργών να μένουν πάντα στο παρασκήνιο και στην σκιά. αρονό, αρή λη ρονό, και τώρα πια δεν έχει και σημασία.
Πάντως τον ιστορικό δίσκο "Τα Τραγούδια της Χαρούλας" που είχε γράψει σχεδόν όλα τα τραγούδια, με τον Λοΐζο, τον έκανε όταν ήταν μόλις 34 χρονών. Εντυπωσιακό ε;
Τον Ρασούλη τον είχα πετύχει ουκ ολίγες φορές στο κέντρο της Αθήνας, στην Σκουφά και τα πέριξ, με το χαρακτηριστικό του καπέλο και το άγριο ύφος του. Τον έβλεπα από μακρυά και όσο στην πορεία μας πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο του έστελνα νοητά θαυμασμόνια και σεβασμόνια, ελπίζω να τα έπαιρνε...! (Μία φορά μάλιστα με κοίταζε και παραξενεμένος - φαίνεται τον κοιτούσα με ύφος τρελού στάλκερ, χιχιχιχι). Δεν θα γράψω λυπηρά πράγματα για τον θάνατό του, ναι, πέθανε σχετικά νέος, αλλά δυστυχώς τα νεκροταφεία είναι γεμάτα 30άρηδες ή και μικρότερους ακόμα... το μόνο που θα πω είναι πόσο τυχερός και, φυσικά, ταλαντούχος ήταν που είχε την δυνατότητα την τέχνη του και το ταλέντο να τα κάνει τόσο όμορφα τραγούδια που τα αγάπησαν και τα τραγούδησαν όλοι οι Έλληνες.
Friday, March 11, 2011
Εγκεκριμένο από την Γϊά-Γϊά
ουουουουοουουουουουουοουουο σιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξσιξΣτην Αμερική υπάρχει μία μάρκα γιαουρτιού και χούμους με το σούπερ επιτυχημένο (στα αυτιά μου τουλάχιστον, τα ελληνικά) όνομα Αθήνοζζ.
Τα δύο προϊόντα μαρκετάρονται ως αγνά, ελληνικά παραδοσιακά με αυθεντικές πρώτες ύλες και επειδή υπάρχει τρελό trend για τα ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό γενικά πάνε πάρα πολύ καλά.
Η Kraft, η εταιρία που τα παράγει (την ξέρεις, είναι η εταιρία πίσω από την Lacta, τα Oreo, το τυρί Philadelphia και διάφορα άλλα πολύ γνωστά προϊόντα) έβγαλε μία "ελληνοκεντρική" καμπάνια για να τα διαφημίσει ακόμα περισσότερο στην Αμερική.
Πρωταγωνίστρια της καμπάνιας είναι η πατροπαράδοτη ελληνίδα Γιαγιά και η γλωσσοκοπανιά της... οι τρεις ταινίες γυρίστηκαν στην χώρα μας, με Ελληνίδες Γϊά-Γϊά!
δες εδώ, παίζει μία γνωστή ελληνίδα ηθοποιός, δεν θυμάμαι το όνομά της:
και εδώ είναι για το χούμους:
αυτή έχει πλάκα:
not bad, not bad.... άντε άντε, σκίζουμε στο εξωτερικό, μέσα τρώμε τα λυσσακά μας, αλλά εκεί έξω...
η διαφημιστική εταιρία πίσω από την καμπάνια είναι η Droga5 (don't ask...). Απορώ πως αυτοί, τόσο εκτός Ελλάδας, έπιασαν τόσο καλά την ελληνική πραγματικότητα.... τι να πω πια, πόσα ρησπέκτια;
Thursday, March 10, 2011
Και τώρα παιδάκια θα δούμε τις συνέπειες της υπερβολής στην χρήση του μπάφου.
ευχή και κατάρα μου είχε δώκει η γιαγιά μου την πρώτη μέρα που πήγα σκολείο.
Την ώρα που μου έδινε ένα ταπεράκι με 9 ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο για δεκατιανό, μου χάιδεψε συγκινημένη το μαγουλάκι και μου είπε...
"Γιόκα μου, ένα πράγμα θα σου πω τώρα που βγαίνεις εκεί έξω στην ζωή... τα ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο δίνε τους να καταλαβαίνουν. ΟΜΩΣ! Τον μπάφο και το autotune με μέτρο - με πολύ μέτρο".
Δυστυχώς η γιαγιά μου δεν ήταν και γιαγιά του George Michael...
Ο οποίος και τον μπάφο αλλά και το autotune ΞΕΦΤΥΛΙΣΕ στην διασκευή που έκαμε στο True Faith των New Order... φιλανθρωπικό single σου λέει.
τζήζας ρε Μάηκωλ, άμα δεν θες άλλο να κάμεις show biz, μην τρελαίνεσαι ρε αγόρι... απλά σταμάτα. δεν θα σε μαλώσει κανείς. και eventually θα πεθάνει η ταυτότητα του Pop Star και θα έλθει η επόμενη ταυτότητα και ίσως να είσαι ευτυχής.
πάρε και εδώ ρε βιούερ το πρωτότυπο να καταλάβεις πόσο έχει καεί ο George και τι μεγάλο έγκλημα έκαμε
update: κοίτα τι λέει ο ίδιος ο George, στο twitter του, για το vocoder στο τραγουδίδιον: Quick note about the Vocoder guys. In this cAse it has not been set to tune me ( believe it or not I can hold a note sober...: )
και λίγο μετά
In this case it just adds some beautiful harmonies that would never happen naturally
(ναι καλά, ok, whatever...)
Την ώρα που μου έδινε ένα ταπεράκι με 9 ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο για δεκατιανό, μου χάιδεψε συγκινημένη το μαγουλάκι και μου είπε...
"Γιόκα μου, ένα πράγμα θα σου πω τώρα που βγαίνεις εκεί έξω στην ζωή... τα ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο δίνε τους να καταλαβαίνουν. ΟΜΩΣ! Τον μπάφο και το autotune με μέτρο - με πολύ μέτρο".
Δυστυχώς η γιαγιά μου δεν ήταν και γιαγιά του George Michael...
Ο οποίος και τον μπάφο αλλά και το autotune ΞΕΦΤΥΛΙΣΕ στην διασκευή που έκαμε στο True Faith των New Order... φιλανθρωπικό single σου λέει.
τζήζας ρε Μάηκωλ, άμα δεν θες άλλο να κάμεις show biz, μην τρελαίνεσαι ρε αγόρι... απλά σταμάτα. δεν θα σε μαλώσει κανείς. και eventually θα πεθάνει η ταυτότητα του Pop Star και θα έλθει η επόμενη ταυτότητα και ίσως να είσαι ευτυχής.
πάρε και εδώ ρε βιούερ το πρωτότυπο να καταλάβεις πόσο έχει καεί ο George και τι μεγάλο έγκλημα έκαμε
update: κοίτα τι λέει ο ίδιος ο George, στο twitter του, για το vocoder στο τραγουδίδιον: Quick note about the Vocoder guys. In this cAse it has not been set to tune me ( believe it or not I can hold a note sober...: )
και λίγο μετά
In this case it just adds some beautiful harmonies that would never happen naturally
(ναι καλά, ok, whatever...)
Tuesday, March 08, 2011
Παρήχηση του Τζ
Δες πρώτα αυτό για να μπεις στον κλίμα... άντε, δες λέμε, άντε
είδες; μπήκες; α μπράβο!
Πάμε τώρα, έχουμε βραδιά ποίησης, έγραψα στίχο με παρήχηση του Τζ, χεχε:
Ο Τζεφ ο Τζέρεμι και ο Gene
φοράν τα τζάκετ τους τα τζιν
τζιτζί μαλλί φκιάνουν με τζελ
γουστάρουν τζόγο, κάνουν τζερτζέλ
Η Τζένη η Τζέσικα και η Τζέσυ
έχουν καιρό να κάνουν σχέση
μα όμως αφού όλο τρών τζατζίκι
τζόβενο πως να τους καθήσει;
Πίνουμε τζιν ακούμε τζαζ
τζακούζι κάνουμε και μπάζ
τζιμάνια εμείς στον τζερτζελέ
τζαναμπετάκια κυριλέ!
Η Τζο, η Τζέμπολα και η Τζίνα
τζαμάρουν χρόνια εις την Αθήνα
τζακούζι κάνουν, τζίντζερ τρών
και είχανε γκόμενο τον Τζων
Με τζιτζιφιόγκο τα έχει η Τζούλια
Τζαμαικανό, με ωραία καπούλια
Το παίζει τζέντλεμαν, έχει τζιπ
μα είναι τζίτζικας και τσιπ
Πίνουμε τζιν ακούμε τζαζ
τζακούζι κάνουμε και μπάζ
τζιμάνια εμείς στον τζερτζελέ
τζαναμπετάκια κυριλέ!
Του Τζημ το νέο τζοβενάκι
τζίβα έκανε το τσουλουφάκι
με ένα τζόιστηκ στο χέρι
του τζούντο λέει θα γίνει αστέρι
Η Τζάκι που οδηγάει τζιπ
είναι τζατζόγρια ντιπ για ντιπ
τον γκόμενο τον λέει τζουτζούκο
μα αυτός έχει τσουτσούνι τζούφιο.
Πίνουμε τζιν ακούμε τζαζ
τζακούζι κάνουμε και μπάζ
τζιμάνια εμείς στον τζερτζελέ
τζαναμπετάκια κυριλέ!
Όσο για μένα που είμαι τζίνι
τζάνερα τρώω και μανταρίνι
πίνω συνέχεια όραντζ τζουσ
μου αρέ το τζάμπα και ο Ρους
Και άμα κερδίσω το τζακπότ
θα κάνω μπάφους θα κάνω ποτ
θα τρώω τζίντζερ να κάνω κεφάλι
Και θα έχω και παλτά Τζελάλη
είδες; μπήκες; α μπράβο!
Πάμε τώρα, έχουμε βραδιά ποίησης, έγραψα στίχο με παρήχηση του Τζ, χεχε:
Ο Τζεφ ο Τζέρεμι και ο Gene
φοράν τα τζάκετ τους τα τζιν
τζιτζί μαλλί φκιάνουν με τζελ
γουστάρουν τζόγο, κάνουν τζερτζέλ
Η Τζένη η Τζέσικα και η Τζέσυ
έχουν καιρό να κάνουν σχέση
μα όμως αφού όλο τρών τζατζίκι
τζόβενο πως να τους καθήσει;
Πίνουμε τζιν ακούμε τζαζ
τζακούζι κάνουμε και μπάζ
τζιμάνια εμείς στον τζερτζελέ
τζαναμπετάκια κυριλέ!
Η Τζο, η Τζέμπολα και η Τζίνα
τζαμάρουν χρόνια εις την Αθήνα
τζακούζι κάνουν, τζίντζερ τρών
και είχανε γκόμενο τον Τζων
Με τζιτζιφιόγκο τα έχει η Τζούλια
Τζαμαικανό, με ωραία καπούλια
Το παίζει τζέντλεμαν, έχει τζιπ
μα είναι τζίτζικας και τσιπ
Πίνουμε τζιν ακούμε τζαζ
τζακούζι κάνουμε και μπάζ
τζιμάνια εμείς στον τζερτζελέ
τζαναμπετάκια κυριλέ!
Του Τζημ το νέο τζοβενάκι
τζίβα έκανε το τσουλουφάκι
με ένα τζόιστηκ στο χέρι
του τζούντο λέει θα γίνει αστέρι
Η Τζάκι που οδηγάει τζιπ
είναι τζατζόγρια ντιπ για ντιπ
τον γκόμενο τον λέει τζουτζούκο
μα αυτός έχει τσουτσούνι τζούφιο.
Πίνουμε τζιν ακούμε τζαζ
τζακούζι κάνουμε και μπάζ
τζιμάνια εμείς στον τζερτζελέ
τζαναμπετάκια κυριλέ!
Όσο για μένα που είμαι τζίνι
τζάνερα τρώω και μανταρίνι
πίνω συνέχεια όραντζ τζουσ
μου αρέ το τζάμπα και ο Ρους
Και άμα κερδίσω το τζακπότ
θα κάνω μπάφους θα κάνω ποτ
θα τρώω τζίντζερ να κάνω κεφάλι
Και θα έχω και παλτά Τζελάλη
Thursday, March 03, 2011
αχ δεν ήταν επανάσταση αυτό που έβλεπες Βαγγέλη μ'
είμαι λοιπόν σήμερα το μεσημέρι στο Κολωνάκι και τρώω με κάτι φίλους, τον Μ δηλαδή, τον Ρ και τον αγαπημένο μας Άρη.
Κάποια στιγμή, όπως καθόμαστε στο Tops, ακούμε φασαρία. Στην γωνία της Αναγνωστοπούλου με Πατριάρχου Ιωακείμ είναι μαζεμένος κόσμος, όχι πολλοί, μερικές δεκάδες, που φωνάζουν. Ρωτάμε την κυρία που μας σερβίρει και μας αποκαλύπτει ότι όλοι αυτοί έχουν μαζευτεί για να βρίσουν τον Σημίτη.
Μπα! λέω εντυπωσιασμένος από μέσα μου. Αρχίσαμε τώρα και τις "επισκέψεις" στα σπίτια των πολιτικών να τους ζητήσουμε το λόγο; Μου φάνηκε καλή ιδέα, προχωρημένη, insightful που θα έλεγαν και στα επαγγελματικά μου λημέρια.
Περνά η ώρα κάπως, εμείς τρώμε και αποτρώμε και πριν φύγουμε σηκωνόμαστε και πάμε προς τον κόσμο για να κάνουμε "ρεπορτάζ". Ο κόσμος έχει αυξηθεί, είναι περίπου 200 άτομα πια. Βρίσκονται ένα τετράγωνο απόσταση από την πολυκατοικία της Αναγνωστοπούλου που είναι η κατοικία του πρώην πρωθυπουργού, διότι μία σειρά αγοριών, νέων, φρέσων, ΜΑΤ δεν επιτρέπει να προσεγγίσεις περισσότερο.
εγώ και ο Άρης στεκόμαστε πιο πίσω από τον πυρήνα των συγκεντρωμένων οι οποίοι φωνάζουν συνθήματα, κάποια από τα οποία αρκετά έξυπνα, έχουν κόρνες που κάνουν διαολεμένο θόρυβο και μοιράζουν και κάποια έντυπα.
Πιάνω το κινητό μου και αρχίζω να τουϊτάρω το "ρεπορτάζ" μου. Αφού είμαι εκεί που γίνεται, την ώρα που γίνεται γιατί να μην κάνω ενημέρωση;
να δες εδώ το τάημλάην μου, με την σειρά εμφάνισης τιτιτβίσματος:
χάμος έξω απ το σπίτι του Σημίτη στην Αναγνωστοπούλου. Κόσμος φωνάζει "προδότες", "κλέφτες", "φέρτε πίσω τα κλεμμένα".
"Λαμόγιο Σημίτη μας έκλεισες το σπίτι"! Φωνάζει ο κόσμος
φυσικά η αστυνομία δεν αφήνει τον κόσμο να φτάσει κάτω απ το σπίτι του ακριβώς, 1 τετράγωνο μακριά...
"κουφάλες κουφάλες έρχονται κρεμάλες". Ο κόσμος είναι λίγος αλλά πολύ πολύ τσατισμένος
μια κυρία Κωλονακιότισσα στην πένα, βαμένη κ όλα, φωνάζει έξαλλη "σημίτη προδότη καταδότη"
(σόρη για τα ορθογραφικά, έχω συγκινηθεί απ αυτό που γίνεται εδώ)
"κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες, ΚΛΕΦΤΕΣ, ΚΛΕΦΤΕΣ"
"Πασοκ νουδου κλέφτες του λαού". Περαστικοί κοντοστέκονται για λίγα λεπτά να φωνάξουν κ μετά συνεχίζουν. Ο καθένας ότι μπορεί να κάνει!
τραγουδάνε -με όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο. :-(
"ελλάς ελλάς! Ή ταν η επί τας"
"Δε Νομίζω Σημιτάκη, Δε Νομίζω Σημιτάκη". (ομολογώ, αυτό είναι δικό μου σύνθημα, είμαι χάχας το ξέρω)
"σημίτη κλεφταρά, φέρε τα λεφτά". Μέσα στους που φωνάζουν κ μια κυρία που δουλεύει σε ένα κατάστημα εδώ κοντά, μ έχει εξυπηρετήσει!
η αστική τάξη έχει αρχίσει κ τσατίζεται κ συμμετέχει. Μακάρι μακάρι
κάτω απ του Σημίτη οι διαδηλωτές είναι γύρω στα 200 άτομα, οι περαστικοί που εναλλάσονται βέβαια άλλοι τόσοι
οι περισσότεροι διαδηλωτές είναι 50άρηδες και. Τώρα διαλύεται το σκηνικό.
[...]Τρέμε σηενεν, έρχεται ντα σηπ :-)
γρήγορα στην τιτιβούπολη το ότι μεταδίδω την δράση αντιστασιακών μαθαίνεται, διάφοροι αρχίζουν να με παρακολουθούν, για να παρακολουθήσουν το γεγονός, κάποιοι μου στέλνουν απαντήσεις ή ερωτήσεις που ποτέ δεν απάντησα (σόρη γκάηζ) γιατί έγραφα νέα τιτιβίσματα.
αν και είμαι χωμένος στο κινητό, που την έγραψα κιόλας στα τιτιβίσματα, ότι και έχω συγκινηθεί και έχω χαρεί που η αστική τάξη συμμετέχει. Κάπως μου φαίνεται όλο αυτό, ελπιδοφόρο, λες λέω να σηκωνόμαστε σιγά σιγά από τον καναπέ;
Και ο Άρης που είναι μαζί μου έχει την ίδια άποψη... βρίσκει παρήγορο ότι κάποιοι άνθρωποι οργάνωσαν την πρωτότυπη διαμαρτυρία να πάνε κάτω απ του Σημίτη για να του "ζητήσουν" τα ρέστα.
Περνά ακόμα κάμποση ώρα και λέω φτάνει πια, ας πάω και εγώ στον δρόμο, ήδη η συγκέντρωση είχε αρχίσει να δείχνει ότι θα έσπαγε... πετάγομαι μέχρι την τράπεζα να σηκώσω ένα λεφτό και μετά κάνω το μεγάλο λάθος να επιστρέψω στο σημείο της διαδήλωσης.
Γιατί λάθος; Διότι είδα κάτι που όλη την ώρα που ήμουν εκεί στα μετόπισθεν και τιτίβιζα δεν το είχα αντιληφθεί. Ότι, δηλαδή, ο πρωτοστάτης της διαμρτυρίας δεν ήταν άλλος από τον... σκηνοθέτη Κολλάτο....
Δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που θα σου πω αλλά έσπασε η καρδιά μου. στεναχωρήθηκα όσο δεν παίρνει. και έκανα και συνειδητή λογοκρισία στον εαυτό μου, να μην το γράψω αυτό το τραγικό, στα μάτια μου, θέαμα του Κολλάτου με την ντουντούκα στο twitter... γιατί; μα διότι ήθελα να προστατεύσω όσους παρακολουθούσαν τα τιτιβίσματά μου για την διαμαρτυρία από την απογοήτευση που αισθάνθηκα εγώ.
... ... ... ... ...
Δεν θυμάμαι ακριβώς την χρονική στιγμή αλλά πριν από αρκετούς μήνες, κατά το φθινόπωρο, σε μία από τις πολλές μεγάλες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στο κέντρο της Αθήνας, ανέβαινα την Σταδίου όταν ευγενικά πήρα ένα από τα έντυπα που μοίραζαν 2 νεαροί στην πορεία της πορείας (ωραία παρήχηση, η πορεία της πορείας, όχι;).
Κατά το συνήθειό μου πριν το πετάξω το διάβασα... και μου έφερε εμετό. Ήταν μία σελίδα με κακή γραμματοσειρά και φρικτά σχεδιάκια γεμάτη λαϊκιστικές κορώνες για το αίσχος των Ελλήνων Πολιτικών, και πως έφεραν την χώρα σε αυτό το χάλι, και πως ο αθώος λαός ο αγγελικά πλασμένος, ο ευγενικός και φιλότιμος, τα τραβάει αυτά που τραβά με αποκλειστική ευθύνη των λαμογιών-πολιτικών... τέλος πάντων, πιάνεις το πνεύμα του κειμένου, ο στόχος του ήταν να κολακεύσει τον απλό μέσο άνθρωπο που εκείνη την μέρα είχε πάει στην διαδήλωση.
Γιατί ήθελε να τον κολακεύσει; Για να του πουλήσει κάτι.... ναι, ναι, δεν κάνω πλάκα, για να του πουλήσει κάτι.
Βλέπεις, το φυλλάδιο ήταν μία καταγραφή της οργής του... Κολλάτου εναντίον των κακών κομμάτων που σταυρώνουν τον λαό (ναι, μιλάμε για τέτοιο επίπεδο λεξιλογίου και λαϊκισμού). Ο οποίος φυσικά σε αυτό, αφού έλεγε με χίλιους τρόπους πόσο τσίλικος και αθώος είναι ο λαός, δεν παρέλειπε να αναφέρει κάτι του τύπου "αν θέλετε όλοι μαζί να ενώσουμε τις φωνές μας κατά του μνημονίου ελάτε στην νέα μου παράσταση στο Θέατρο Κέντρο Λαϊκισμού όπου έχουμε ανεβάσει το έργο τάδε, πιο επίκαιρο από ποτέ" (δεν εχω πιο ξεραστικό από ποτέ, ανατριχιάζω όταν ακούω την φράση αυτή, πχιό επίκαιρο από ποτέ, να το ξέρεις, να την λες για να με κάνεις οχτρό σου). Και επίσης συμπλήρωνε για να κλείσει την πώληση "επειδή εμείς είμαστε κοντά στον λαό που του πίνουν το αίμα οι πολιτικοί, έχομε βάλει το εισιτήριο μας μόνο 10 ευρώ, στηρίζομε τον απλό άθρωπα, και την τέχνη και τον πολιτισμό και την πχιότητα".
Βασικά, τι κατάλαβα εγώ από κείνη την εντυποδιανομή; Ο άνθρωπος ήθελε να διαφημίσει την παράστασή του και για να το κάνει αποφάσισε να "καπηλευτεί" την διαδήλωση, να χαϊδέψει τα αυτιά του κοινού που ήταν σε αυτήν, να βρίσει μαζί τους τον κοινό εχθρό και να λαϊκίσει όσο δεν παίρνει.... Ώστε μετά να τους ρίξει την ιδέα να έλθουν να δώσουν τα λεφτάκια τους για να αγοράσουν το εισιτηριάκια του που "μπαδεγουέη τα έχω βγάλει σε φιλική τιμή, εγώ σε σκέφτομαι ρε".
πραγματικά αηδίασα εκείνη την μέρα. μου φάνηκε τόσο φθηνό όλο αυτό, τόσο στραμπουληγμένο. Μάλιστα, είχα κρατήσει το χαρτί για να κάνω ποστ κόλαφο εδώ στο πρόβατο. Όμως μερικές βδομάδες μετά που το πέτυχα ανάμεσα στα χαρτιά μου, με κόρωσε πάλι, με τσάτισε και το πέταξα. Κι ήλπιζα να μην χρειαστεί να το θυμηθώ ποτές ξανά...
..........
Δυστυχώς το θυμήθηκα σήμερα. Καταλαβαίνεις τι φρίκη έφαγα, να είμαι όλος χαρά και ενθουσιασμό ότι επιτέλους κάτι κινείται, ότι υπάρχει μία διαμαρτυρία, και να βλέπω τον χειρότερο μου εφιάλτη, αυτό που πρέπει να πεθάνει σαν νοοτροπία τώρα για να γλυτώσουμε από την κρίση, να υλοποιείται! Να βλέπω ότι την ντουντούκα στο event την κράταγε ο Κολλάτος. Άρχισα να ψάχνω γύρω μου να δω που είναι τα διαφημιστικά έντυπα της τωρινής του παράστασης. Απογοητεύτηκα φρικτά. φρικτά. Τζάμπα τόση συγκίνηση, τζάμπα τόσα τιτιβίσματα, τσάμπα τόσοι άνθρωποι που παρακολουθούσαν την μετάδοση, τζάμπα.... έγινε για να πουλήσει ο Κολλάτος εισιτήρια. λυγμ
Θα μου πεις, δεν το έζησες εσύ το συναίσθημα, δεν το βίωσες; τι σε πειράζει που έγινε με υστεροβουλία; ε, με πειράζει... πολύ. Όχι για κανένα άλλον λόγο αλλά γιατί... όχι, δεν ήταν επανάσταση αυτό που έβλεπα, δεν ήταν λαϊκή συμμετοχή. Ήταν ένας τύπος που πουλούσε την παράστασή του και μερικοί περαστικοί που "συμμετείχαν". α ρε γαμημένο random.
Και μου φάνηκε όλο αυτό ένα σύμβολο κάποιων από τα πράγματα που οφείλουμε να διορθώσουμε ως άνθρωποι. Γιατί αν το καλεσκεφτείς, αυτό μας έφαγε... Ο αγώνας για την επιβίωση που τον κάνουμε χωρίς ιερό και όσιο. Πώς ο Κολλάτος για να επιβιώσει καπηλεύεται την διαμαρτυρία και χαίρεται με το μνημόνιο γιατί αλλιώς τι θα έκαμε για να "προωθήσει" τις δουλειές του; ε, έτσι και οι άλλοι Έλληνες για να βγάλουμε το μεροκάματα, ακόμα και αν θεωρούμε μεροκάματα την βίλα στην Μύκονο, δεν είχαμε τίποτε που δεν θα πουλάγαμε.
Μόνο αν σταματήσεις να αντιμετωπίζεις την ζωή σαν βίαιη μάχη για την επιβίωση θα αρχίζεις να τη ζεις. Όμως αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, για άλλο ποστ.
Κάποια στιγμή, όπως καθόμαστε στο Tops, ακούμε φασαρία. Στην γωνία της Αναγνωστοπούλου με Πατριάρχου Ιωακείμ είναι μαζεμένος κόσμος, όχι πολλοί, μερικές δεκάδες, που φωνάζουν. Ρωτάμε την κυρία που μας σερβίρει και μας αποκαλύπτει ότι όλοι αυτοί έχουν μαζευτεί για να βρίσουν τον Σημίτη.
Μπα! λέω εντυπωσιασμένος από μέσα μου. Αρχίσαμε τώρα και τις "επισκέψεις" στα σπίτια των πολιτικών να τους ζητήσουμε το λόγο; Μου φάνηκε καλή ιδέα, προχωρημένη, insightful που θα έλεγαν και στα επαγγελματικά μου λημέρια.
Περνά η ώρα κάπως, εμείς τρώμε και αποτρώμε και πριν φύγουμε σηκωνόμαστε και πάμε προς τον κόσμο για να κάνουμε "ρεπορτάζ". Ο κόσμος έχει αυξηθεί, είναι περίπου 200 άτομα πια. Βρίσκονται ένα τετράγωνο απόσταση από την πολυκατοικία της Αναγνωστοπούλου που είναι η κατοικία του πρώην πρωθυπουργού, διότι μία σειρά αγοριών, νέων, φρέσων, ΜΑΤ δεν επιτρέπει να προσεγγίσεις περισσότερο.
εγώ και ο Άρης στεκόμαστε πιο πίσω από τον πυρήνα των συγκεντρωμένων οι οποίοι φωνάζουν συνθήματα, κάποια από τα οποία αρκετά έξυπνα, έχουν κόρνες που κάνουν διαολεμένο θόρυβο και μοιράζουν και κάποια έντυπα.
Πιάνω το κινητό μου και αρχίζω να τουϊτάρω το "ρεπορτάζ" μου. Αφού είμαι εκεί που γίνεται, την ώρα που γίνεται γιατί να μην κάνω ενημέρωση;
να δες εδώ το τάημλάην μου, με την σειρά εμφάνισης τιτιτβίσματος:
χάμος έξω απ το σπίτι του Σημίτη στην Αναγνωστοπούλου. Κόσμος φωνάζει "προδότες", "κλέφτες", "φέρτε πίσω τα κλεμμένα".
"Λαμόγιο Σημίτη μας έκλεισες το σπίτι"! Φωνάζει ο κόσμος
φυσικά η αστυνομία δεν αφήνει τον κόσμο να φτάσει κάτω απ το σπίτι του ακριβώς, 1 τετράγωνο μακριά...
"κουφάλες κουφάλες έρχονται κρεμάλες". Ο κόσμος είναι λίγος αλλά πολύ πολύ τσατισμένος
μια κυρία Κωλονακιότισσα στην πένα, βαμένη κ όλα, φωνάζει έξαλλη "σημίτη προδότη καταδότη"
(σόρη για τα ορθογραφικά, έχω συγκινηθεί απ αυτό που γίνεται εδώ)
"κλέφτες, κλέφτες, κλέφτες, ΚΛΕΦΤΕΣ, ΚΛΕΦΤΕΣ"
"Πασοκ νουδου κλέφτες του λαού". Περαστικοί κοντοστέκονται για λίγα λεπτά να φωνάξουν κ μετά συνεχίζουν. Ο καθένας ότι μπορεί να κάνει!
τραγουδάνε -με όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο. :-(
"ελλάς ελλάς! Ή ταν η επί τας"
"Δε Νομίζω Σημιτάκη, Δε Νομίζω Σημιτάκη". (ομολογώ, αυτό είναι δικό μου σύνθημα, είμαι χάχας το ξέρω)
"σημίτη κλεφταρά, φέρε τα λεφτά". Μέσα στους που φωνάζουν κ μια κυρία που δουλεύει σε ένα κατάστημα εδώ κοντά, μ έχει εξυπηρετήσει!
η αστική τάξη έχει αρχίσει κ τσατίζεται κ συμμετέχει. Μακάρι μακάρι
κάτω απ του Σημίτη οι διαδηλωτές είναι γύρω στα 200 άτομα, οι περαστικοί που εναλλάσονται βέβαια άλλοι τόσοι
οι περισσότεροι διαδηλωτές είναι 50άρηδες και. Τώρα διαλύεται το σκηνικό.
[...]Τρέμε σηενεν, έρχεται ντα σηπ :-)
γρήγορα στην τιτιβούπολη το ότι μεταδίδω την δράση αντιστασιακών μαθαίνεται, διάφοροι αρχίζουν να με παρακολουθούν, για να παρακολουθήσουν το γεγονός, κάποιοι μου στέλνουν απαντήσεις ή ερωτήσεις που ποτέ δεν απάντησα (σόρη γκάηζ) γιατί έγραφα νέα τιτιβίσματα.
αν και είμαι χωμένος στο κινητό, που την έγραψα κιόλας στα τιτιβίσματα, ότι και έχω συγκινηθεί και έχω χαρεί που η αστική τάξη συμμετέχει. Κάπως μου φαίνεται όλο αυτό, ελπιδοφόρο, λες λέω να σηκωνόμαστε σιγά σιγά από τον καναπέ;
Και ο Άρης που είναι μαζί μου έχει την ίδια άποψη... βρίσκει παρήγορο ότι κάποιοι άνθρωποι οργάνωσαν την πρωτότυπη διαμαρτυρία να πάνε κάτω απ του Σημίτη για να του "ζητήσουν" τα ρέστα.
Περνά ακόμα κάμποση ώρα και λέω φτάνει πια, ας πάω και εγώ στον δρόμο, ήδη η συγκέντρωση είχε αρχίσει να δείχνει ότι θα έσπαγε... πετάγομαι μέχρι την τράπεζα να σηκώσω ένα λεφτό και μετά κάνω το μεγάλο λάθος να επιστρέψω στο σημείο της διαδήλωσης.
Γιατί λάθος; Διότι είδα κάτι που όλη την ώρα που ήμουν εκεί στα μετόπισθεν και τιτίβιζα δεν το είχα αντιληφθεί. Ότι, δηλαδή, ο πρωτοστάτης της διαμρτυρίας δεν ήταν άλλος από τον... σκηνοθέτη Κολλάτο....
Δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό που θα σου πω αλλά έσπασε η καρδιά μου. στεναχωρήθηκα όσο δεν παίρνει. και έκανα και συνειδητή λογοκρισία στον εαυτό μου, να μην το γράψω αυτό το τραγικό, στα μάτια μου, θέαμα του Κολλάτου με την ντουντούκα στο twitter... γιατί; μα διότι ήθελα να προστατεύσω όσους παρακολουθούσαν τα τιτιβίσματά μου για την διαμαρτυρία από την απογοήτευση που αισθάνθηκα εγώ.
... ... ... ... ...
Δεν θυμάμαι ακριβώς την χρονική στιγμή αλλά πριν από αρκετούς μήνες, κατά το φθινόπωρο, σε μία από τις πολλές μεγάλες διαδηλώσεις που έχουν γίνει στο κέντρο της Αθήνας, ανέβαινα την Σταδίου όταν ευγενικά πήρα ένα από τα έντυπα που μοίραζαν 2 νεαροί στην πορεία της πορείας (ωραία παρήχηση, η πορεία της πορείας, όχι;).
Κατά το συνήθειό μου πριν το πετάξω το διάβασα... και μου έφερε εμετό. Ήταν μία σελίδα με κακή γραμματοσειρά και φρικτά σχεδιάκια γεμάτη λαϊκιστικές κορώνες για το αίσχος των Ελλήνων Πολιτικών, και πως έφεραν την χώρα σε αυτό το χάλι, και πως ο αθώος λαός ο αγγελικά πλασμένος, ο ευγενικός και φιλότιμος, τα τραβάει αυτά που τραβά με αποκλειστική ευθύνη των λαμογιών-πολιτικών... τέλος πάντων, πιάνεις το πνεύμα του κειμένου, ο στόχος του ήταν να κολακεύσει τον απλό μέσο άνθρωπο που εκείνη την μέρα είχε πάει στην διαδήλωση.
Γιατί ήθελε να τον κολακεύσει; Για να του πουλήσει κάτι.... ναι, ναι, δεν κάνω πλάκα, για να του πουλήσει κάτι.
Βλέπεις, το φυλλάδιο ήταν μία καταγραφή της οργής του... Κολλάτου εναντίον των κακών κομμάτων που σταυρώνουν τον λαό (ναι, μιλάμε για τέτοιο επίπεδο λεξιλογίου και λαϊκισμού). Ο οποίος φυσικά σε αυτό, αφού έλεγε με χίλιους τρόπους πόσο τσίλικος και αθώος είναι ο λαός, δεν παρέλειπε να αναφέρει κάτι του τύπου "αν θέλετε όλοι μαζί να ενώσουμε τις φωνές μας κατά του μνημονίου ελάτε στην νέα μου παράσταση στο Θέατρο Κέντρο Λαϊκισμού όπου έχουμε ανεβάσει το έργο τάδε, πιο επίκαιρο από ποτέ" (δεν εχω πιο ξεραστικό από ποτέ, ανατριχιάζω όταν ακούω την φράση αυτή, πχιό επίκαιρο από ποτέ, να το ξέρεις, να την λες για να με κάνεις οχτρό σου). Και επίσης συμπλήρωνε για να κλείσει την πώληση "επειδή εμείς είμαστε κοντά στον λαό που του πίνουν το αίμα οι πολιτικοί, έχομε βάλει το εισιτήριο μας μόνο 10 ευρώ, στηρίζομε τον απλό άθρωπα, και την τέχνη και τον πολιτισμό και την πχιότητα".
Βασικά, τι κατάλαβα εγώ από κείνη την εντυποδιανομή; Ο άνθρωπος ήθελε να διαφημίσει την παράστασή του και για να το κάνει αποφάσισε να "καπηλευτεί" την διαδήλωση, να χαϊδέψει τα αυτιά του κοινού που ήταν σε αυτήν, να βρίσει μαζί τους τον κοινό εχθρό και να λαϊκίσει όσο δεν παίρνει.... Ώστε μετά να τους ρίξει την ιδέα να έλθουν να δώσουν τα λεφτάκια τους για να αγοράσουν το εισιτηριάκια του που "μπαδεγουέη τα έχω βγάλει σε φιλική τιμή, εγώ σε σκέφτομαι ρε".
πραγματικά αηδίασα εκείνη την μέρα. μου φάνηκε τόσο φθηνό όλο αυτό, τόσο στραμπουληγμένο. Μάλιστα, είχα κρατήσει το χαρτί για να κάνω ποστ κόλαφο εδώ στο πρόβατο. Όμως μερικές βδομάδες μετά που το πέτυχα ανάμεσα στα χαρτιά μου, με κόρωσε πάλι, με τσάτισε και το πέταξα. Κι ήλπιζα να μην χρειαστεί να το θυμηθώ ποτές ξανά...
..........
Δυστυχώς το θυμήθηκα σήμερα. Καταλαβαίνεις τι φρίκη έφαγα, να είμαι όλος χαρά και ενθουσιασμό ότι επιτέλους κάτι κινείται, ότι υπάρχει μία διαμαρτυρία, και να βλέπω τον χειρότερο μου εφιάλτη, αυτό που πρέπει να πεθάνει σαν νοοτροπία τώρα για να γλυτώσουμε από την κρίση, να υλοποιείται! Να βλέπω ότι την ντουντούκα στο event την κράταγε ο Κολλάτος. Άρχισα να ψάχνω γύρω μου να δω που είναι τα διαφημιστικά έντυπα της τωρινής του παράστασης. Απογοητεύτηκα φρικτά. φρικτά. Τζάμπα τόση συγκίνηση, τζάμπα τόσα τιτιβίσματα, τσάμπα τόσοι άνθρωποι που παρακολουθούσαν την μετάδοση, τζάμπα.... έγινε για να πουλήσει ο Κολλάτος εισιτήρια. λυγμ
Θα μου πεις, δεν το έζησες εσύ το συναίσθημα, δεν το βίωσες; τι σε πειράζει που έγινε με υστεροβουλία; ε, με πειράζει... πολύ. Όχι για κανένα άλλον λόγο αλλά γιατί... όχι, δεν ήταν επανάσταση αυτό που έβλεπα, δεν ήταν λαϊκή συμμετοχή. Ήταν ένας τύπος που πουλούσε την παράστασή του και μερικοί περαστικοί που "συμμετείχαν". α ρε γαμημένο random.
Και μου φάνηκε όλο αυτό ένα σύμβολο κάποιων από τα πράγματα που οφείλουμε να διορθώσουμε ως άνθρωποι. Γιατί αν το καλεσκεφτείς, αυτό μας έφαγε... Ο αγώνας για την επιβίωση που τον κάνουμε χωρίς ιερό και όσιο. Πώς ο Κολλάτος για να επιβιώσει καπηλεύεται την διαμαρτυρία και χαίρεται με το μνημόνιο γιατί αλλιώς τι θα έκαμε για να "προωθήσει" τις δουλειές του; ε, έτσι και οι άλλοι Έλληνες για να βγάλουμε το μεροκάματα, ακόμα και αν θεωρούμε μεροκάματα την βίλα στην Μύκονο, δεν είχαμε τίποτε που δεν θα πουλάγαμε.
Μόνο αν σταματήσεις να αντιμετωπίζεις την ζωή σαν βίαιη μάχη για την επιβίωση θα αρχίζεις να τη ζεις. Όμως αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, για άλλο ποστ.
Axαχαχαχαχαχα πεθαίνω τώρα, βρήκα τι θα ντυθώ στις απόκριες
είχα φάει τα λυσσακά μου τι θα ντυθώ φέτος, έχω να πάνω σε ένα πάρτι το Σάββατο και ήθελα να είμαι όσομ και δεν ήξερα πως.
είχα αποφασίσει να ντυθώ Νίνα, Νάταλιε Πόρτμαντ, από Black Swan (ξέρεις, είναι και επίκαιρο αλλά και πάρα πολύ εύκολο: Bάζεις ένα τουτού, μαύρη σκιά στο μάτι και αρχίζεις να ουρλιάζεις παρανοϊκά σε όποιον έρθει να σου μιλήσει και στο τέλος του πάρτυ μαχαιρώνεσαι με γυαλί από ποτήρι και έρχεται ο οικοδεσπότης και κλαίει πάνω από το πτώμα σου γιατί ήσουν πρωταγωνιστής τους πάρτυ άξιος άξιος).
Όμως σήμερα είδα κάτι που μου έδωσε μία ακόμα καλύτερη αποκριάτικη ιδέα. αυτό:
γιου χουουουουουουουουουουου, ιτ βιλλ μπη α μπλαστ!
ελπίζω sexy viewer να έχεις αυτοκίνητο αρκετά βολικό για να έλθω να κάνω τσαχπινιές με το Γιαπωνέζικο σωβρακάκι μου.
το τραγούδι στην διαφήμιση τι τέλειο εν τω μεταξύ, boys wannabe her λέγεται από την peaches
είχα αποφασίσει να ντυθώ Νίνα, Νάταλιε Πόρτμαντ, από Black Swan (ξέρεις, είναι και επίκαιρο αλλά και πάρα πολύ εύκολο: Bάζεις ένα τουτού, μαύρη σκιά στο μάτι και αρχίζεις να ουρλιάζεις παρανοϊκά σε όποιον έρθει να σου μιλήσει και στο τέλος του πάρτυ μαχαιρώνεσαι με γυαλί από ποτήρι και έρχεται ο οικοδεσπότης και κλαίει πάνω από το πτώμα σου γιατί ήσουν πρωταγωνιστής τους πάρτυ άξιος άξιος).
Όμως σήμερα είδα κάτι που μου έδωσε μία ακόμα καλύτερη αποκριάτικη ιδέα. αυτό:
γιου χουουουουουουουουουουου, ιτ βιλλ μπη α μπλαστ!
ελπίζω sexy viewer να έχεις αυτοκίνητο αρκετά βολικό για να έλθω να κάνω τσαχπινιές με το Γιαπωνέζικο σωβρακάκι μου.
το τραγούδι στην διαφήμιση τι τέλειο εν τω μεταξύ, boys wannabe her λέγεται από την peaches
Wednesday, March 02, 2011
Αν στην Αμερική έχομε τα Oscars, στην Ελλάδα έχομε την επίσημη πρεμιέρα του Παπακαλιάτη
Πριν προλάβει το διεθνές showbiz να ξεκουραστεί από τον καταιγισμό φλας και το overload δημοσιότητας των βραβείων Oscars, στο μικρό Βαλκανικό Χωριό με τους τρελούς αλλά πάντα ελεύθερους κατοίκους ένα γεγονός ήλθε να ταράξει τα νερά.
Η επίσημη πρεμιέρα, χτες το βράδυ, στο θέατρο Βρετάνια, του Amadeus, με πρωταγωνιστές τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και τον Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος και το σκηνοθέτησε.
Το πρόβατό σου, πάντα στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης για τον πολίτη, ήταν εκεί, χάρη στην φίλη του την Μίζι (ευχαριστούμε Μίζι - και εγώ και ο κόσμος που αδημονεί να μάθει τι έγινε στο μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός της περιόδου).
Να οι παρατηρήσεις μου.
Την ώρα που κατέβαινα την Βασιλίσσης Σοφίας για να παω στο θέατρο Βρετάνια, γύρω μου γινόταν ένας χαμός απίστευτος. Μία πορεία στο Σύνταγμα νομίζω είχε προκαλέσει μία συμφόρηση άνευ προηγουμένου, και έτσι χρειάστηκε να πάω με τα πόδια από τον Ευαγγελισμό στο θέατρο, στην Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου. Δεν άργησα... όμως πρέπει να σου πω ότι αυτό το πράγμα, ένας διαβάτης να πηγαίνει στο θέατρο στην επίσημη πρεμιέρα και δίπλα ο άλλος να είναι με τα μυαλά στα κάγκελα και να πρέπει να φάει το αγγούρι για να βρει τρόπο να εξασκήσει το δικαίωμά του μετά από μία μέρα στην δουλειά να φτάσει στο σπίτι με έβαλε σε σκέψεις. Τι κόσμος, Θεέ μου. Τι ανισότητές. χμφ χμφ χμφ
Έφτασα στο θέατρο κανονικά τελικά. Η Μίζι ήταν ήδη εκεί, ενωμένη δυνατή. Με περίμενε μέσα στο θέατρο και ευτυχώς δηλαδή γιατί απ έξω γινόταν πανζουρλισμός. Όχι από την πορεία, από τα πολλά πολλά κανάλια που κάλυπταν την επίσημη πρεμιέρα. Πρόλαβα και είδα μικρόφωνα του Alter, του Mega, του Star, του Mad. Το MTV δεν το είδα είμαι σίγουρος όμως ότι θα ήταν παρόν με δεδομένο ότι ο Χριστόφορος είναι ο Justin Bieber της Ελλάδας, σε άλλο τομέα μεν, με εξίσου μαρκέ μαλλιά και εμπορική επιτυχία, δε.
Δεν είχα ξαναπάει στο θέατρο Βρετάνια και πρέπει να σου πω ότι εντυπωσιάστηκα. Μαρμάρινη σκάλα, στροφές από εδώ, στροφές από εκεί για να φτάσεις στην θέση σου, κόκκινα καθίσματα, ψηλοτάβανο, με καθρέφτες και με ωραίο κόκκινο χρώμα. Επιβλητικό θέατρο, τόσο μεγαλοπρεπές όσο πρέπει στην πρωτεύουσα του τρελού Βαλκανικού χωριού.
Οι θέσεις μας, χάρη στην Μίζη ήταν υπέροχες. Υπέροχες από την απόψη του που βρίσκονταν - γιατί άνετες δεν ήταν καθόλου (παλιά οι άνθρωποι ήταν πιο μαζεμένοι, δεν είχα σέξυ κοιλάκια ούτε ήταν 187 εκατοστά παλλικάρια) αλλά δεν πειράζει. Θα σου πω μόνο χαρακτηριστικά για να καταλάβεις πόσο γιου γκό μπόη ήταν τα εισιτήριά μας ότι καθόμουν δύο θέσεις παραδίπλα από την Δήμητρα Παπαδοπούλου, μία σειρά πίσω από τον Ρέππαππαπαθανασίου και τον Αντωνόπουλο και μία σειρά μπροστά, ναι μπροστά, από το Φερεντίνο. Δήλαδη ήμουν στον πυρήνα των ανθρώπων των Γραμμάτων των Τεχνών και της Κωμωδίας, όχι για να μην λες δηλαδή! γιέη!
....Και έτσι είχα την ευκαιρία να ακούω πολύ γνωστό άθρωπα του θεάτρου και της τηλεόρασης να λέει ότι "δεν ξέρω ρε παιδί μου τι γίνεται, δεν ξέρω... παλιά που έκανα τόσα πράγματα τα προλάβαινα όλα, και να γράφω, και μάλιστα 2-3 διαφορετικά πράγματα, και να σκηνοθετώ και να παίζω! Τώρα, δεν κάνω τίποτε σχεδόν και όμως να καθήσω να γράψω.... δεν προλαβαίνω!". Απίστευτη διαπίστωση και πολύ σωστή. Σε μία εποχή που όλα φαίνονται δύσκολα και μάταια πως να πείσεις τον εαυτό σου να καθήσει να γράψει; Γιατί φυσικά αυτό που περιέγραφε ο θεατράθρωπας δεν ήταν θέμα χρόνου αλλά διάθεσης....
Επίσημη πρεμιέρα γαρ και το θέατρο ήταν πήχτρα, πήχτρα πήχτρα στον διάσημο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Μόνο ο Σάκης δεν ήλθε, όλη η υπόλοιπη εγχώρια showbiz όμως ήταν παρούσα. Εγώ είδα από πολύ κοντά, εκτός από αυτούς που ανέφερα που καθόμασταν κοντά, τον Μουρατίδη, την Σολωμού (είναι όμορφη, δετοσυζητώ), την Λίνα Σακκά (δετοσυζητώ επίσης), τον Λευτέρη Βογιατζή, την Μαρία Χούκλη (δετοσυζητώ) και διάφορους άλλους λιγότερο Ά Εθνικής. Α, επίσης παρών ήταν και ο συν-σεναριογράφος του Κυνόδοντα.
Ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση ότι κάποιοι από αυτούς τους ψιλοδιάσημους όταν τους καλούν σε επίσημες πρεμιέρες πάνε με τα ρούχα που το ίδιο πρωί πήγαν στο super market, ας πούμε. Το χαίρομαι αυτό, δείχνει πόσο απλοί άνθρωποι είναι και πόσο καλό είναι το κλίμα στα παρασκήνια του ελληνικού θεάτρου. Τόσο ώστε δεν χρειάζεται να δείχνουν, με ένα κάπως πιο προσεγμένο ντύσιμο, σε αυτόν που τους κάλεσε ότι τον τιμούν, γιατί θα του το πουν μετά από κοντά.
Και ύστερα άρχισε η παράσταση.
Το έργο είναι βασισμένο στο θεατρικό που είναι βασισμένο και το κινηματογραφικό film Amadeus που είχε πάρει άπειρα Oscars την δεκαετία του 80. Δηλαδή, επί της ουσίας το έργο που έχεις δει στο σινεμά, το βλέπεις σε θεατρικό. Κοντολογίς, η υπόθεση είναι ότι ο Σαλιέρι εκμεταλλεύεται τον αντικομφορμισμό του Μότζαρτ για να τον πολεμήσει και να τον κρατήσει αποκλεισμένο, λόγω ζούλιας, από την επιτυχία και την οικονομική επιβίωση. Και μετά ο Μότζαρτ πεθαίνει και ο Σαλιέρι έχει τύψεις (δεν κάνω σπόιλερ, σκάσε, είναι γνωστό το σκηνικό, σκάσε).
Η σκηνοθεσία είναι καλή, το σκηνικά, τα ρούχα, τα ευρήματα σκηνικής οικονομίας επίσης... με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η πρωτότυπη χρήση του τεράστιου video wall, μία ιδέα που την έχουμε δει πολλές φορές αλλά όχι πάντα με ωραίο τρόπο.
Παιδιά ο Χριστόφορος έμαθε πιάνο για τον ρόλο!!!!!! ποπο, παίζει κανονικά παιδί μου έργο του Μότζαρτ! Μπράβο του, είναι εργατικός και αφοσιωμένος, τέλος. Επίσης, φοράει πράσινη, πορτοκαλί και ροζ περούκα σε κάποιες σκηνές του έργου που του πάνε πολύ χεχεχε! Και όταν γυμνώθηκε το συλλογικό αχ που ακούστηκε σε όλο το θέατρο ήταν πολύ λιγωτικό - μάλιστα μία κυρία παραδίπλα σαν να τινάχτηκε λίγο παραπάνω από το θεμιτό. Πως στο καλό έκανε αυτό το σιξ πακ ο Justin - Χριστόφορος μου λες; (μην γελάσεις, μετά τον ρώτησα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, αλλά μάλλον έκανα μαλακία, δεν το βρήκε αστείο, θα προτιμούσε να τον είχα ρωτήσει κάτι πχιοτικό για την παράσταση και δικαίως ο άνθρωπος, όχι το σωστό να λέγεται)
Οι ηθοποιίες, τώρα: Οι ρόλοι είναι δύσκολοι, με ένταση, με κωδικοποίηση άλλης εποχής... άρα θα μπορούσαν να μείνουν ξεκρέμαστοι. Όμως, δεν έμειναν. Καθόλου. Αντίθετα, αυτό που έβλεπες σε έπειθε, μπορούσες να το παρακολουθήσει χωρίς να λες από μέσα σου "μωρ' τι υπερβολικά κουλά είναι αυτά;" Βέβαια, από την άλλη δεν πιστεύω ότι κανένας από τους ηθοποιούς θα πάρει βραβείο για την ερμηνεία του στα παγκόσμια Φεστιβάλ Ερμηνείας 2011. Α, ο Λιγνάδης με εντυπωσίασε αφ ενός διότι είναι στο 99% της διάρκειας του έργου στην σκηνή και αφ ετέρου με το πως παίζει τον γέρο, αλλάζει την φωνή του πολύ πειστικά. Και η Δανάη Σκάδη είναι πολύ "χαρά της ζωής", έχει πλάκα!
Ο Χριστόφορος παίζει καλά, φορτσάτα, με το Παπακαλιάτικο στιλ, με ενέργεια και πειθώ. Επίσης εχει ξεσηκώσει το τρελό γελάκι του Hulce, του ηθοποιού που έπαιζε τον Μότσαρτ στην θρυλική ταινία και αναρωτιέμαι γιατί; δεν μπορούσε να βρει ένα δικό του γελάκι;
ΑΛΕΡΤ ΑΛΕΡΤ: αν τύχει να πας στην παράσταση, σε καμμία καμμία περίπτωση να μην κάτσεις σε κάποια από τις θέσεις που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στον διάδρομο. Κάποια στιγμή γίνεται κάτι, στην πιο "ξεκρέμαστη" και περιττή σκηνή του έργου που καλό είναι να μη βρεθείς αθέλητα ανακατεμένος σε αυτό. Συννενοηθήκαμε; για κανένα λόγο δεν καθόμαστε στις θέσεις ακριβώς δίπλα στον διάδρομο. γκέγκε;
Η μουσική του Mozart που ντύνει την παράσταση είναι πολύ γιου γκό γκερλ (γκερλ δεν είναι Η μουσική, καλά το λέω;). Μλκ τι έχει γράψει ο τύπος, πόσο θεός είναι; ρησπέκτ
Παρθενογέννεση στην τέχνη δεν υπάρχει. Το ξέρουμε. Ο Σάφερ που έγραψε το θεατρικό (αλλά και το σενάριο της ταινίας) βασίστηκε σε ένα μονόπρακτο του Πούσκιν ο οποίος πρώτος ανέπτυξε την θεωρία του περί δολοφονίας του συνθέτη από τον Σαλιέρι... άρα τι κάθομαι τώρα εγώ και αναρωτιέμαι για το γελάκι του Χριστόφορου;
Δεν κατάφερα ούτε και αυτήν την φορά που πήγα θέατρο να μην αναρωτηθώ... ρε γαμώτο, έργα με περισσότερο "επίκαιρα" θέματα δεν υπάρχουν να ανέβουν από τους ταλαντούχους θεατράθρωπες μας; χμφ χμφ χμφ... τέτοιος χαμός γύρω μας, μέσα μας και να μην τον αγγίζει κανείς... είναι κρίμα - και ίσως και λίγο αποξενωτικό από την μεριά της τέχνης προς την υπόλοιπη κοινωνία.
Η παράσταση τελειώσε, θα μπορούσε να είναι ένα 15% μικρότερη χωρίς να λείπει κάτι αλλά ok, χειροκροτήσαμε κανονικά. Βγήκαμε περνώντας ανάμεσα από τσι κάμερες που έπαιρναν συνεντεύξεις από διάφορους για το έργο πως τους φάνηκε, όλοι οι άθρωπες του θεάτρου χρησιμοποιούσαν το ίδιο επίθετο "εξαιρετική". Άμα πετύχεις κανένα ήντεβγιου και δεις κανένα πρόβατο κάπου από πίσω να ξέρεις εγώ είμαι. Α, και να μου πεις πως σου φάνηκα on camera. Πήγαμε, καλεσμένοι από το θέατρο, για ένα κρασί στο Pajazi στην στοά Σπύρου Μήλιου. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να συγχαρούμε, και να το εννοούμε, τον Λιγνάδη και τον Χριστόφορο, να τον ρωτήσουμε για το σιξ πακ και να μην μας απαντήσει, να γνωρίσουμε νέους φίλους και να γελάσουμε. Α, είδαμε και τον μπαμπά του Έλληνα Justin Bieber και είναι πιο γοητευτικός από τον Χριστόφορο, αν είναι ποτέ δυνατόν. Έχει ωραία μάτια! Μερικοί άθρωπες όλα τα έχουν ασταδγιάλα πια φτου σκόρδα γκάρλιξ μην τον ματιάσω κιόλας.
Τι θέλει ο άθρωπας για να είναι ευτυχισμένος; Να περνά καλά, να είναι με τους φίλους του και να συζητάει τάχα μου για παραστάσεις λες και τάχα μου είναι ειδικός. χιχιχιχι
α και επειδή δεν κλείνω ποτέ χωρίς ένα bonus, κοίτα εδώ πως έγινε ο Tom Hulce στα τώρα:
εξυπακούεται ότι από τον Justin Bieber της Ελλάδας περιμένω καλλίτερα όσο θα ωριμάζει
και επειδή πολύ το γκαλμουρέψαμε, ας πάω τώρα να στηθώ ταχυδρομείο στην ουρά να πληρώσω μία κλίση, να προσγειωθώ γιατί σαν να τον επήρα ψηλά τον αμανέ, σε μία επίσημη πρεμιέρα πήγα και κοντεύω να προσλάβω ατζέντη, χοχοχοχο
Η επίσημη πρεμιέρα, χτες το βράδυ, στο θέατρο Βρετάνια, του Amadeus, με πρωταγωνιστές τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και τον Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος και το σκηνοθέτησε.
Το πρόβατό σου, πάντα στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης για τον πολίτη, ήταν εκεί, χάρη στην φίλη του την Μίζι (ευχαριστούμε Μίζι - και εγώ και ο κόσμος που αδημονεί να μάθει τι έγινε στο μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός της περιόδου). Να οι παρατηρήσεις μου.
Την ώρα που κατέβαινα την Βασιλίσσης Σοφίας για να παω στο θέατρο Βρετάνια, γύρω μου γινόταν ένας χαμός απίστευτος. Μία πορεία στο Σύνταγμα νομίζω είχε προκαλέσει μία συμφόρηση άνευ προηγουμένου, και έτσι χρειάστηκε να πάω με τα πόδια από τον Ευαγγελισμό στο θέατρο, στην Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου. Δεν άργησα... όμως πρέπει να σου πω ότι αυτό το πράγμα, ένας διαβάτης να πηγαίνει στο θέατρο στην επίσημη πρεμιέρα και δίπλα ο άλλος να είναι με τα μυαλά στα κάγκελα και να πρέπει να φάει το αγγούρι για να βρει τρόπο να εξασκήσει το δικαίωμά του μετά από μία μέρα στην δουλειά να φτάσει στο σπίτι με έβαλε σε σκέψεις. Τι κόσμος, Θεέ μου. Τι ανισότητές. χμφ χμφ χμφ
Έφτασα στο θέατρο κανονικά τελικά. Η Μίζι ήταν ήδη εκεί, ενωμένη δυνατή. Με περίμενε μέσα στο θέατρο και ευτυχώς δηλαδή γιατί απ έξω γινόταν πανζουρλισμός. Όχι από την πορεία, από τα πολλά πολλά κανάλια που κάλυπταν την επίσημη πρεμιέρα. Πρόλαβα και είδα μικρόφωνα του Alter, του Mega, του Star, του Mad. Το MTV δεν το είδα είμαι σίγουρος όμως ότι θα ήταν παρόν με δεδομένο ότι ο Χριστόφορος είναι ο Justin Bieber της Ελλάδας, σε άλλο τομέα μεν, με εξίσου μαρκέ μαλλιά και εμπορική επιτυχία, δε.
Δεν είχα ξαναπάει στο θέατρο Βρετάνια και πρέπει να σου πω ότι εντυπωσιάστηκα. Μαρμάρινη σκάλα, στροφές από εδώ, στροφές από εκεί για να φτάσεις στην θέση σου, κόκκινα καθίσματα, ψηλοτάβανο, με καθρέφτες και με ωραίο κόκκινο χρώμα. Επιβλητικό θέατρο, τόσο μεγαλοπρεπές όσο πρέπει στην πρωτεύουσα του τρελού Βαλκανικού χωριού.
Οι θέσεις μας, χάρη στην Μίζη ήταν υπέροχες. Υπέροχες από την απόψη του που βρίσκονταν - γιατί άνετες δεν ήταν καθόλου (παλιά οι άνθρωποι ήταν πιο μαζεμένοι, δεν είχα σέξυ κοιλάκια ούτε ήταν 187 εκατοστά παλλικάρια) αλλά δεν πειράζει. Θα σου πω μόνο χαρακτηριστικά για να καταλάβεις πόσο γιου γκό μπόη ήταν τα εισιτήριά μας ότι καθόμουν δύο θέσεις παραδίπλα από την Δήμητρα Παπαδοπούλου, μία σειρά πίσω από τον Ρέππαππαπαθανασίου και τον Αντωνόπουλο και μία σειρά μπροστά, ναι μπροστά, από το Φερεντίνο. Δήλαδη ήμουν στον πυρήνα των ανθρώπων των Γραμμάτων των Τεχνών και της Κωμωδίας, όχι για να μην λες δηλαδή! γιέη!
....Και έτσι είχα την ευκαιρία να ακούω πολύ γνωστό άθρωπα του θεάτρου και της τηλεόρασης να λέει ότι "δεν ξέρω ρε παιδί μου τι γίνεται, δεν ξέρω... παλιά που έκανα τόσα πράγματα τα προλάβαινα όλα, και να γράφω, και μάλιστα 2-3 διαφορετικά πράγματα, και να σκηνοθετώ και να παίζω! Τώρα, δεν κάνω τίποτε σχεδόν και όμως να καθήσω να γράψω.... δεν προλαβαίνω!". Απίστευτη διαπίστωση και πολύ σωστή. Σε μία εποχή που όλα φαίνονται δύσκολα και μάταια πως να πείσεις τον εαυτό σου να καθήσει να γράψει; Γιατί φυσικά αυτό που περιέγραφε ο θεατράθρωπας δεν ήταν θέμα χρόνου αλλά διάθεσης....
Επίσημη πρεμιέρα γαρ και το θέατρο ήταν πήχτρα, πήχτρα πήχτρα στον διάσημο. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Μόνο ο Σάκης δεν ήλθε, όλη η υπόλοιπη εγχώρια showbiz όμως ήταν παρούσα. Εγώ είδα από πολύ κοντά, εκτός από αυτούς που ανέφερα που καθόμασταν κοντά, τον Μουρατίδη, την Σολωμού (είναι όμορφη, δετοσυζητώ), την Λίνα Σακκά (δετοσυζητώ επίσης), τον Λευτέρη Βογιατζή, την Μαρία Χούκλη (δετοσυζητώ) και διάφορους άλλους λιγότερο Ά Εθνικής. Α, επίσης παρών ήταν και ο συν-σεναριογράφος του Κυνόδοντα.
Ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση ότι κάποιοι από αυτούς τους ψιλοδιάσημους όταν τους καλούν σε επίσημες πρεμιέρες πάνε με τα ρούχα που το ίδιο πρωί πήγαν στο super market, ας πούμε. Το χαίρομαι αυτό, δείχνει πόσο απλοί άνθρωποι είναι και πόσο καλό είναι το κλίμα στα παρασκήνια του ελληνικού θεάτρου. Τόσο ώστε δεν χρειάζεται να δείχνουν, με ένα κάπως πιο προσεγμένο ντύσιμο, σε αυτόν που τους κάλεσε ότι τον τιμούν, γιατί θα του το πουν μετά από κοντά.
Και ύστερα άρχισε η παράσταση.
Το έργο είναι βασισμένο στο θεατρικό που είναι βασισμένο και το κινηματογραφικό film Amadeus που είχε πάρει άπειρα Oscars την δεκαετία του 80. Δηλαδή, επί της ουσίας το έργο που έχεις δει στο σινεμά, το βλέπεις σε θεατρικό. Κοντολογίς, η υπόθεση είναι ότι ο Σαλιέρι εκμεταλλεύεται τον αντικομφορμισμό του Μότζαρτ για να τον πολεμήσει και να τον κρατήσει αποκλεισμένο, λόγω ζούλιας, από την επιτυχία και την οικονομική επιβίωση. Και μετά ο Μότζαρτ πεθαίνει και ο Σαλιέρι έχει τύψεις (δεν κάνω σπόιλερ, σκάσε, είναι γνωστό το σκηνικό, σκάσε).
Η σκηνοθεσία είναι καλή, το σκηνικά, τα ρούχα, τα ευρήματα σκηνικής οικονομίας επίσης... με εντυπωσίασε ιδιαίτερα η πρωτότυπη χρήση του τεράστιου video wall, μία ιδέα που την έχουμε δει πολλές φορές αλλά όχι πάντα με ωραίο τρόπο.
Παιδιά ο Χριστόφορος έμαθε πιάνο για τον ρόλο!!!!!! ποπο, παίζει κανονικά παιδί μου έργο του Μότζαρτ! Μπράβο του, είναι εργατικός και αφοσιωμένος, τέλος. Επίσης, φοράει πράσινη, πορτοκαλί και ροζ περούκα σε κάποιες σκηνές του έργου που του πάνε πολύ χεχεχε! Και όταν γυμνώθηκε το συλλογικό αχ που ακούστηκε σε όλο το θέατρο ήταν πολύ λιγωτικό - μάλιστα μία κυρία παραδίπλα σαν να τινάχτηκε λίγο παραπάνω από το θεμιτό. Πως στο καλό έκανε αυτό το σιξ πακ ο Justin - Χριστόφορος μου λες; (μην γελάσεις, μετά τον ρώτησα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, αλλά μάλλον έκανα μαλακία, δεν το βρήκε αστείο, θα προτιμούσε να τον είχα ρωτήσει κάτι πχιοτικό για την παράσταση και δικαίως ο άνθρωπος, όχι το σωστό να λέγεται)
Οι ηθοποιίες, τώρα: Οι ρόλοι είναι δύσκολοι, με ένταση, με κωδικοποίηση άλλης εποχής... άρα θα μπορούσαν να μείνουν ξεκρέμαστοι. Όμως, δεν έμειναν. Καθόλου. Αντίθετα, αυτό που έβλεπες σε έπειθε, μπορούσες να το παρακολουθήσει χωρίς να λες από μέσα σου "μωρ' τι υπερβολικά κουλά είναι αυτά;" Βέβαια, από την άλλη δεν πιστεύω ότι κανένας από τους ηθοποιούς θα πάρει βραβείο για την ερμηνεία του στα παγκόσμια Φεστιβάλ Ερμηνείας 2011. Α, ο Λιγνάδης με εντυπωσίασε αφ ενός διότι είναι στο 99% της διάρκειας του έργου στην σκηνή και αφ ετέρου με το πως παίζει τον γέρο, αλλάζει την φωνή του πολύ πειστικά. Και η Δανάη Σκάδη είναι πολύ "χαρά της ζωής", έχει πλάκα!
Ο Χριστόφορος παίζει καλά, φορτσάτα, με το Παπακαλιάτικο στιλ, με ενέργεια και πειθώ. Επίσης εχει ξεσηκώσει το τρελό γελάκι του Hulce, του ηθοποιού που έπαιζε τον Μότσαρτ στην θρυλική ταινία και αναρωτιέμαι γιατί; δεν μπορούσε να βρει ένα δικό του γελάκι;
ΑΛΕΡΤ ΑΛΕΡΤ: αν τύχει να πας στην παράσταση, σε καμμία καμμία περίπτωση να μην κάτσεις σε κάποια από τις θέσεις που βρίσκονται ακριβώς δίπλα στον διάδρομο. Κάποια στιγμή γίνεται κάτι, στην πιο "ξεκρέμαστη" και περιττή σκηνή του έργου που καλό είναι να μη βρεθείς αθέλητα ανακατεμένος σε αυτό. Συννενοηθήκαμε; για κανένα λόγο δεν καθόμαστε στις θέσεις ακριβώς δίπλα στον διάδρομο. γκέγκε;
Η μουσική του Mozart που ντύνει την παράσταση είναι πολύ γιου γκό γκερλ (γκερλ δεν είναι Η μουσική, καλά το λέω;). Μλκ τι έχει γράψει ο τύπος, πόσο θεός είναι; ρησπέκτ
Παρθενογέννεση στην τέχνη δεν υπάρχει. Το ξέρουμε. Ο Σάφερ που έγραψε το θεατρικό (αλλά και το σενάριο της ταινίας) βασίστηκε σε ένα μονόπρακτο του Πούσκιν ο οποίος πρώτος ανέπτυξε την θεωρία του περί δολοφονίας του συνθέτη από τον Σαλιέρι... άρα τι κάθομαι τώρα εγώ και αναρωτιέμαι για το γελάκι του Χριστόφορου;
Δεν κατάφερα ούτε και αυτήν την φορά που πήγα θέατρο να μην αναρωτηθώ... ρε γαμώτο, έργα με περισσότερο "επίκαιρα" θέματα δεν υπάρχουν να ανέβουν από τους ταλαντούχους θεατράθρωπες μας; χμφ χμφ χμφ... τέτοιος χαμός γύρω μας, μέσα μας και να μην τον αγγίζει κανείς... είναι κρίμα - και ίσως και λίγο αποξενωτικό από την μεριά της τέχνης προς την υπόλοιπη κοινωνία.
Η παράσταση τελειώσε, θα μπορούσε να είναι ένα 15% μικρότερη χωρίς να λείπει κάτι αλλά ok, χειροκροτήσαμε κανονικά. Βγήκαμε περνώντας ανάμεσα από τσι κάμερες που έπαιρναν συνεντεύξεις από διάφορους για το έργο πως τους φάνηκε, όλοι οι άθρωπες του θεάτρου χρησιμοποιούσαν το ίδιο επίθετο "εξαιρετική". Άμα πετύχεις κανένα ήντεβγιου και δεις κανένα πρόβατο κάπου από πίσω να ξέρεις εγώ είμαι. Α, και να μου πεις πως σου φάνηκα on camera. Πήγαμε, καλεσμένοι από το θέατρο, για ένα κρασί στο Pajazi στην στοά Σπύρου Μήλιου. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να συγχαρούμε, και να το εννοούμε, τον Λιγνάδη και τον Χριστόφορο, να τον ρωτήσουμε για το σιξ πακ και να μην μας απαντήσει, να γνωρίσουμε νέους φίλους και να γελάσουμε. Α, είδαμε και τον μπαμπά του Έλληνα Justin Bieber και είναι πιο γοητευτικός από τον Χριστόφορο, αν είναι ποτέ δυνατόν. Έχει ωραία μάτια! Μερικοί άθρωπες όλα τα έχουν ασταδγιάλα πια φτου σκόρδα γκάρλιξ μην τον ματιάσω κιόλας.
Τι θέλει ο άθρωπας για να είναι ευτυχισμένος; Να περνά καλά, να είναι με τους φίλους του και να συζητάει τάχα μου για παραστάσεις λες και τάχα μου είναι ειδικός. χιχιχιχι
α και επειδή δεν κλείνω ποτέ χωρίς ένα bonus, κοίτα εδώ πως έγινε ο Tom Hulce στα τώρα:
εξυπακούεται ότι από τον Justin Bieber της Ελλάδας περιμένω καλλίτερα όσο θα ωριμάζει
και επειδή πολύ το γκαλμουρέψαμε, ας πάω τώρα να στηθώ ταχυδρομείο στην ουρά να πληρώσω μία κλίση, να προσγειωθώ γιατί σαν να τον επήρα ψηλά τον αμανέ, σε μία επίσημη πρεμιέρα πήγα και κοντεύω να προσλάβω ατζέντη, χοχοχοχο
Subscribe to:
Posts (Atom)